Melkorka - 01.05.1956, Blaðsíða 9

Til þin ung ég orti Ijóð,
en árin fyrtia hverja glóð.
Nú vegi skilja fönn og fjöll
og fölnuð sumarblómin öll.
Þó má enn hin kyrru kveld
kanna minninganna eld.
Þegar birta dagsins dvín
i draumsins vin ég leita þin.
Valborg Bents.
\_______________________________________/
Finnst þér ekki kennslan hafa tekið of
mikinn tima frá ritstörfum þínum?
Ég veit ekki, ég skrifa mest á sumrin, en
stundum hef ég líka verið í kaupavinnu.
Kennslustarfið liefur kannske orðið þér
til stuðnings, þannig að þú hafir sótt yrkis-
efni þin i skólann?
Nei, lítið lief ég gert af því. Ef til vill hef
ég helzt sótt fyrirmyndir mínar í Borgar-
fjörðinn og til minnar eigin barnæsku. Hitt
er satt að það er kannske eitt og eitt barn,
sem Jiefur orðið mér liugstæðara en lrin og
um leið Jiaft álirif á verk mín. Þó eru Jang
flestar persónur mínar lirein hugarsmíð. Það
er rétt að þeir, sem umgangast margt fólk
komast ekki hjá því að verða fyrir áhrifum
alveg jafnt þó það séu börn — ég hef aðallega
kynnzt börnum.
Mig minnir að ég lrafi einhversstaðar les-
ið um þig, að sumar bcekur þínar hafir þú
skrifað á sjúkrahúsum eða i sjúkraleyfum
frá vinnu. Er það rétt?
Nei það lief ég aldrei gert. Hins vegar lief
ég stundum verið skammaður fyrir að lesa
of mikið af bókum, þá helzt misjöfnum, en
ég held ég liafi aldrei skrifað staf. Einu sinni
þegar ég lá sex vikur á Hvítabandinu tók ég
nreð mér pappír. Ég ætlaði að nota tímann
og skrifa, en það var ekki liægt. Það er ein-
livern veginn ómögulegt að skrifa á sjúkra-
liúsi.
Þú varst fimmtugur í vetur. Gafstu nokk-
uð út í tilefni þess?
Það held ég ekki. Reyndar komu smásög-
ur eftir mig fyrir jólin. Mér þykir alltaf
gantan að glíma við smásagnaformið.
Bókina kallaði ég Hlustað á vindinn.
Mér hefði þótt gaman að rekast á einltvern,
sem ltefði lesið bókina. Ég ltef ekki rekizt á
neinn, sent það ltefur gert.
Ertu með nokkuð nýtt á prjónunum?
Ég geri ráð fyrir því að það komi fljót-
lega saga eftir mig lijá ísafold, eða í haust.
Annað er ekki um það að segja.
Með hvaða sögu finnst þér nú, að þér
hafi tekist bezt?
Maður liefur ekkert vit á því, en líklega
finnst mér Fólkið á Steinslióli einna bezt
eða Mamma skilur allt (II. liefti af Hjalti
litli).
En hvaða bók er þér kœrust?
Það kemur ltlik í augun á Stefáni, þegar
ltann svarar: Ætli mér þyki ekki vænst um
Hjalta. Kannske er það vegna þess að ég
fékk svo mörg bréf víðsvegar af landinu,
frá fólki, sem þakkaði mér fyrir og meðal
annars fékk ég bréf frá konu, sem komin
var yfir nírætt. Hún sagði, að sér fyndist hún
lifa upp sína eigin æsku, þegar liún lilustaði
á mig lesa um Hjalta í útvarpið — og þá var
það að smá saman fór eitthvað að seytla um
huga minn, sem mér þótti gott.
Um leið og ég kveð Stefán tek ég eftir
þvi, að hann er að taka til óskrifaðar arkir,
svo ég spyr hvort hann œtli að fara að skrifa.
Ég var kannske að Imgsa um að skrifa
dálítið meðan ég biði í stofunni á eftir —
um fólkið í Hvítársíðunni.
Sá sem fáiast yfir þvi að konur viti ekki hvað þær
vilji, þekkir ekki þær sem vita fyrir víst hvað þær vilja.
Ef þú vilt lifa rólegu lífi, skaltu ekki segja það sem þú
vcizt og ekki trúa því scm þú heyrir.
MELKORKA
41