Melkorka - 01.05.1956, Blaðsíða 15

hefur einnig þýtt það, og þykir lesendum ef
til vill fróðlegt að sjá það á færeysku og
bera það saman við íslenzku þýðinguna.
Gekk í mánalýsi
fram við sjóarstrond,
fagrar komu fjöldirnar,
ið byggja álvalond.
Blástu á gullhorn
leikanði kátt,
bjallarómur ringdi
og blikastill var nátt.
Sprongdu á fannhvítum hestum yvir grund,
skygdi gyltar skrúðir vítt um fjiitl og sund,
sum tá oknir flýggja frá oydnari ong
sitður yvir heiðavötn við fjaðradun og song.
Heilsaði lion mær drotningin og smílkaðist við,
sjaldsamt var tað smilið, tað tók min hjartafrið,
var hon unga ást mín, íð játtar yndisfund,
ella var hon feigdin, íð boðar deyðastund.
Einn af yngstu og efnilegustu höfundum
færeyinga nú heitir Jens Pauli Heinesen
og er ættaður úr Sandavági. Hann var
tuttugu og eins árs þegar hann gaf út fyrstu
bók sína, smásagnasafn, sem þessi óbundni
óður er tekinn úr og við birtum á frummál-
inu. Bókin lieitir Degningsælið (Dagrenn-
ing) og er gefin út af Blaðstarf tórshavn.
Þ. V.
SÆ L A
liftir Jens Pauli Heinesen
Tað er nátt og ólavsvöka. — Vit ganga
undir glæmuni frá ótaldum ljósum millum
menniskju, ið öll eru kát — Krógvaðar
kenslur og loyndar kenslur kaga út úr sálar-
krókum, ungar og ósmædnar og spæla á
hvörjum geilarhorni, ja, sjálvt undir lykta-
steyrunum dvína minnilutakenslurnar, tær
liveppa seg við og snerkja tá tú lært, og nátt-
in er full av látri, ið hoyrist líka langt sum
hugurin ferðast — og hann heldur seg undir
lyktunum í Havn, sum er miðdepilin, sum
er hin avgjördi miðdepil. — Tú kannst
spyrja; tað er eingin, ið skilir, at tað finst
ein heimur uttanfyri. —
Áarvegurin er ríkur í kvöld og avbera
vakur, og lættliga fara tey, ið omaneftir
leita. — Ella götan út úr Havnini og inn í
gloymsku. — Tær glíða framvið tær, lættar
og ljósar, í fögrum búnum. — Barmarnir
bylgja so lokkandi. — Tær eru so vakrar,
genturnar tá ið summarnáttin durvar. —
Og eg eri so ríkur, tí ein av teimum, liv-
andi og góð, er mín. — Hon gongur tigandi
undir liðini á mær og er svo hugtikin av
lötuni, at hon villir fót sín av leið, óvitandi,
rnóti einum staði í dreymi hennar, ið finst
har úti í náttini. — Og eg, eg elti — Gud
hjálpi mær, eg kann ikki annað. —
Og svo fara vit bæði út úr larminum og út
eftir götuni, ið leiðir inn í gloymsku og inn
í sælu. —
Náttin durvar, og her vit fara inn er kvirt
og tómt. — Varlega letur Iion lmrðina upp,
leiðir meg inn og letur aftur — og knapp-
liga er tað bara myrkrið og vit bæði, ung og
vill eftir hvörjum öðrum.
Vit siga einki — vit duga einki at siga, —
----orð eru ljót í hesi lötu, ljót og misvís-
andi,------tey hóska ikki, tey eru til vansa
og kunnu ikki verða sett saman til bert at
avspegla ein evarska lítlan art av sæluni. —
Tey skurra sum ein falskur tóni. — Men
tögnin er sum ein hásongur, spældur á ó-
taldum reinum og varligum harpustreingj-
um.
Her sita vit bæði — hásongurin bylgir utt-
an um okkum.------
Uttanfyri eru kanska onnur ljóð, — har er
kanska ólavsvöka. —
í nátt eri eg sælur, sælur av víni og sælur
av ungdómi tínum. . . . Tú rúsar meg, títt
hvíta, flógva enni, eygu tíni, muður tín . . .
á, Gud, sum eg elski í nátt.
MELKORKA
47