Melkorka - 01.11.1957, Blaðsíða 5

Listakonan hjá einu af málverkum sínum
ttiannsmynd væri engin teikning. Og það
getur verið rétt. Það er annað sem ég er að
yeyna að ná og það tekst stundum eftir
Urekaðar tilraunir. Eitthvað sem gerir
þennan mann. Það er öðruvísi með manna-
myndir en með landslagsmyndir, en samt
er aðalatriðið að fá rétta birtu. Svona eru
l>ka landslagsmyndir. Um að gera að fá
letta birtu og réttan stað. Það getur tekið
nnklu lengri tíma að finna réttan stað í
1 ettri birtu en að mála sjálfa myndina. Svo
' erður að einbeita huganum á meðan mál-
a^ er. Það þýðir ekki að hugsa sér að breyta
PVl á eftir, það deyðir bara. Litbrigðin eru
sv° nrörg. Og svo er heildarsvipurinn. Mað-
llr getur ímyndað sér orgelleikara, hann
hugsar um hvernig framhaldið verði meðan
,lann spilar. Annars kæmist hann ekki fram
1 verkinu. Þarna er til dænris mynd af
^ztakletti. Einliver myndi segja að það væru
miklu fleiri sprungur og hellar í honum
’eldur en koma fram á myndinni og það er
^ELKorka
líka svo. En heildarmyndin verður svona.
Það eru smáatriðin sent hverfa. Þessi græni
litur var svo sérstaklega grænn þetta surnar,
mér fannst hann vera gulur í ár, það fer
eftir árferði. Sagt er að hann verði svona af
fugladriti. Þessi mynd af Yztakletti finnst
mörgum of þung og dinrm. Ég tel hana
mína beztu mynd.
Þegar teknar eru ljósmyndir af þessum
myndum má ekki skera neitt burt af þeinr,
þá raskast jafnvægið, nraður er alltaf að
reyna að setja allt á sinn stað. Þeir geta
aldrei tekið nrynd af þessu svo það verði
eins. Hvernig fer fyrir litunum þar? Þó að
þeir liti eftirlíkingarnar ná þeir aldrei sönru
litasanrsetningu og málarinn. Nei, það er
aldrei hægt. Maður getur líka haldið tveim-
ur eftirlíkingunr í hendi sér og þó að þær
séu sprottnar frá sönru frummynd eru það
ekki sömu myndirnar. En þessar nryndir
verða alltaf svona.
— Það gæti líklega enginn annar en sá
69