Melkorka - 01.11.1957, Blaðsíða 13

MARÍA BJARNADÓTTIR:
\
KVÆÐI
TIL SÖNGVARANS
Ihi UtiO sc oftastnœr brauöiö á borðum,
og bundin sé öreigans hönd,
meö fhigiö i tónum og eldinn i orÖum,
viÖ eigum [>ó borgir og lönd.
Og við eigum Ijósþrá og lifið i rcöum,
en lítið um silfur og gull,
en við gelum miölað þeim vonum og gœöum,
sem veröldin okkar er full.
Og orðið var fyrst, þvi i andanum búa,
þau öfl, sem aö sltöþuöu heim,
og oröin og hugmyndir efninu snúa,
i allan þann volduga seim.
Og aldrei þrvr byggingar eyðast né hrapa,
sem andanum þar hafa birzt,
og ennþá er heiminn við cetlum aÖ sltaþa,
er orðiö til hlutanna fyrst.
Frá öndveröu töfrar i tónunum búa,
sem temja hin villustu öfl,
sem vargöld i frelsisins veröld skal snúa,
og vinna loks manntífsins töfl,
og lyfta þar öllu þvi lága og smáöa,
á Ijósheima skinandi brú,
og andinn mun þá yfir efninu ráöa,
i orðum og tónum, sem ntí.
LJÓÐIÐ
Iig leitaöi að styrk
til að standast hinn bugandi þunga
i straumliasti lifsins,
sem féll að mér alla vega,
er lyfti af brjóstinu
lamandi hversdagsins byröi,
leysti sálina úr fjötrum
Itins jaröbundna trcga.
Ég vœnti mér stuönings
i vináttu samferöamanna,
varÖ þó aÖ sanna
aö hver er sjálfum sér neestur.
Raddir ég heyrði,
en aöeins úr eigin barmi,
annarra heimur
var mér aö fullu liestur.
Og aflur cg hvarf
inn i einveru minnar sálar,
þó innstu von minni
stundum i leyni blϚi.
En út úr þögninni
orö fóru loks að streyma,
og eintal mins hugar
varð aÖ dálitlu kvrcÖi.
Og IjóÖiÖ var frclt,
til aÖ friöa mitt óróa hjarta,
sem fann eklti Iwild
eftir dagsins þreytandi göngu,
en fékk ekki tónlurÖ
sem nυi annarra eyrum,
aðeins sem hvislandi bccn
út i nóttina löngu.
*Jaiianar voru alstaðar. Hlébarðar hlupu yf-
ir veginn, apar léku sér í trjánum og vinn-
andi fílar voru um allt.
Ég kynntist fornri hámenningu þjóðar-
lnnar, er ég skoðaði liinar undurfögru og
sl()rkostlegu byggingar víðsvegar um land-
sem legið hafa undir frumskógi um ald-
^elkorka
ir, en nú er verið að grafa upp og hreinsa.
Væri freistandi að skrifa um það langt mál,
en eigi er rúm fyrir það að sinni. Einnig sá
ég og hafði tal af fjölda fólks er varð á leið
minni um landið. Þetta yndislega sérstæða
fólk, aldrei mun fyrnast yfir minningu þess
í huga mínum.
77