Melkorka - 01.11.1957, Blaðsíða 24

Lin Yutang segir, að engum geti liðið vel nema hon-
um líði vel í tánum.og þetta þótti mér athyglisverðast i
heimspeki hans. Engum hefur liðið ver í tánum en
konunum i landi hans, Kína. Þær hafa kvalizt í tánum
í þúsund ár. En við á Vesturlöndum höfum líka kval-
izt í tánum í tvö þúsund ár eða lengur.
Kynslóð kemur eftir kynslóð og allar kveljast þær í
tánum. Hvað veldur? )>ví valda skórnir.
I>ví síðan farið var að gera fólki á fæturna hefur
enginn kunnað það. Enginn skógerðarmaður hefur vit-
að hvernig mannsfótur er í laginu, né hvernig skór
eiga að vera í laginu. Allir virðast hafa haldið að fót-
ur fari mjókkandi frá hæl og fram á tábrodda og að
stóra táin sé í miðjunni. Þessvegna hafa flestir hvítir
menn, ef ekki allir, meira og tninna krypplaðar tær.
Frá miðfótarbeinunum (ossa metatarsalia) greinast
kögglarnir eins og rifin í blævæng, þannig að milli tánna
verður bil, en mest milli stóru táar og hinnar næstu.svo
að stinga má fingri milli þeirra fremst án þess að
snerta þær svo sem neitt, svo framarlega sem fóturinn
er alveg óskemmdur. Þetta má sjá á ungbörnum, og hjá
þeim þjóðum, sem ganga berfættar, svo sem Intlverj-
Deilan hófst vegna leiðinlegs misskiln-
ings, vegna þess að Maðurinn hafði svo lítt
þroskuð sjónarmið. Við lítum svo á, að Fíll-
inn hafi aðeins gert heilaga skyldu sína með
því að vernda hagsmuni Mannsins. Því verð-
ur ekki á móti mælt, að það voru fyrst og
fremst hagsmunir Mannsins að sem mest
not yrðu af þessu herbergi. Vegna stærðar
sinnar er langt í frá, að Maðurinn geti fyllt
upp í herbergið, og því erum vér þeirrar
skoðunar, að svohljóðandi gerðardómur sé
réttlátur fyrir báða aðilja.
Herra Fíll skal halda áfram að vera í
kofanum. Manninum sé leyfilegt að leita
sér annarrar lóðar, jiar sem hann getur
ltyggt sér nýjan kofa, sem hæfi honum og
stærð hans betur. Ennfremur mun nefndin
vaka yfir löglegum liagsmunum og óaftur-
kallanlegum réttindum Mannsins . . .
um. En óðara en börnin fara að ganga á skóm, aflag-
ast beinin. Stórutáarkögglarnir hafa ekki n;egilegt svig-
rúm í venjnlegum skóm, og svigna því inn á við þegar
á barnsaldri, og eftir það er engin leið að rétta þá við
aftur til fulls. Það kynni að mega koma í veg fyrir
frekari skemmdir með hentugum skóm, en þeir fást
því miður hvergi eða mjög óvíða, bæði hér á landi og
annars staðar. Skemmdirnar fara oft versnandi, stóra
táin fer úr liði, og fram kotna hinir illræmdu, ófögru
og kvalarfulUt hnútar, ásamt fylgifiskum þeirra, hamar-
tám og líkþornum.
í æsku sá ég oft undarlega stígvélaskó. Þeir voru
háir, reimaðir upp uin legginn, og engin leið að greina,
hvort skórinn átti á vinstri fót eða hægri, þeir sýndust
vera nákvæmlega eins báðir. Eftir það koni fram skárra
lag á skóm, og ég hélt að þetta kæmi ekki aftur. En
viti menn, þessu líkt lag á skóm kom aftur fyrir tveim-
ur til þremur árum (og nú ganga á þessu allar hof-
róður), einmitt þegar maður var farinn að vonast eftir
að koma mundu i verzlanir skór, sem hentuðu manns-
fótum, en ekki píslartól og afskræmingarvélar.
Svo er sagt að krypplun táa sé tífalt algengari á kon-
uin en körluin, enda cru skór karlmanna mun skárri,
en ekki eru þeir nógu góðir. Það vantar mikið á það.
Barnaskór hafa aldrei hið rétta lag.sólinn sveigist ekki í
boga frá hæl fram á tá, cins og óskemmdur fótur gerir,
skórnir eru ekki nógu breiðir fyrir tána. Þess væri þörf,
að fá flutta inn þessa tegund af barnaskóm, sem nýlega
eru komnir á markað í Danmörku, og henta barnsfæti
fullkomlega. Með því kynni að mega gera mörgum
uppvaxandi manni ómetanlegan greiða. En við, sem
eldri erum, hljótum að gjalda heimsku fortíðarinnar,
búa ævinlega við kvalir og leiðindi, sem af skókreppu
stafa, því engum manni getur liðið vel, ef honum líður
illa í tánum.
Blaðamaður frá hinu danska blaði, Politiken, átti
nýlega tal við nokkra fótasérfræðinga. Upplýstu þeir,
að við tilkomu hinnar nýju skótízku (skór með ör-
mjóum tám og hælum), hefðu líkþorn og aðrir fóta-
kvillar kvenfólksins aukizt að mun.
Málfríður Einarsdóttir
Tsjekof sagði eitt sinn við vini sína sem voru að fa’ra
honum dýrindis gjafir:
Sjáið til, þið eigið ekki að gefa mér silfurpenna og
forna blekbyttu, nei, gefið mér heldur sokka. Konan
mín þjónar mér ekki vel. Hún er leikkona. Ég geng í
götóttum sokkum. Heyrðu ástin mín, segi ég við hana,
stóra táin stcndur fram úr hægri sokknum mínum.
Farðu þá í hann á vinstri fótinn, scgir hún. Það getur
ekki blessast, er það? sagði rithöfundurinn og hló glað-
legum ánægjuhlátri.
(úr Lif i listum.)
88
MELKORKA