Melkorka - 01.11.1957, Blaðsíða 6

sem er alinn upp við sjóinn málað sjóinn
svona?
— Aðalatriðið er að fá rétta birtu. Og
svo samræmið milli þess alls.
— Er ekki sama hvað málað er?
— Nei, það er fyrirmyndin sem hrindir
öllu af stað. Ég lief verið í Suður-Frakk-
landi, en ég fann ekkert þar sem mig lang-
aði til að gera.
Við göngum áfram og stönzum fyrir
framan gulltrúnan hamravegg — en það er
þessi gulbrúni klettur sem er svo fallegur í
sólskini.
— Mér þykir ekki eins gaman að mála á
Þingvöllum og annarsstaðar. Það truflar
mig hvað margir hafa málað þar. Þarna er
mynd af Ármannsfelli. Sólin er horfin af
fellinu. Græni liturinn er svo sterkur.
— Það er annar grænn litur hér en ann-
arsstaðar. Ég er alltaf að glíma við græna
litinn. Hann getur verið svo margbreytileg-
ur. Þarna er tildæmis mynd frá Þingvöllum,
þessi einkennilega heiði, Lyngdalsheiði, nei,
Bláskógaheiði, já, Bláskógaheiði. Þessi græn-
blái litur. Og svo þessi fremsti græni litur.
Hraunið er ljósast á þessari mynd.
Ég málaði einu sinni á Búðum á Snæfells-
nesi. Þar þótti mér gott að mála. Búða-
hraun er hrikalegt. Ég geri venjulega upp-
drátt.
Þetta segir hún þegar við komum á göngu
okkar inn í innsta herbergið þar sem nokkr-
ar blýantsteikningar hanga, frummyndir,
litaðar lauslega með vaxlitum.
Hún segir mér sögu myndanna sem við
göngum framhjá. Við stönzum oftast hjá
Vestmannaeyjamyndum.
— Ég var í Vestmannaeyjum til 1905. Og
ég hef alltaf verið þar einhvern tíma þegar
ég hef komið til landsins. En það var fyrst
1946 sem ég uppgötvaði svarta grjótið.
Myndlistin tekur svo langan tíma. Það ger-
ist í huganum. Maður veit ekki mikið um
list og það tekur langan tíma að kynnast
henni. Þeir hafa ekki mikið að fara eftir
þessir ungu menn sem eru að skrifa í blöð-
in. Þegar ég kom til Viggo Johansen byrjaði
hann á að tæta niður það sem ég var búin
að læra. Það tók langan tíma að vinna á
móti því. Svo kynntist ég Hans Smidth og
kom þar oft á heimilið. Myndlistin tekur
langan tíma. Ég gekk á söfnin.
Nei, það var engin myndlist til að fara
eftir á íslandi þá. Ég fór ekki að heiman til
þess að verða málari. Ég fór í Kvennaskól-
ann. Þar lærði ég teiknun. Og kennarinn
livatti mig mjög til að halda áfram. Það var
Ingibjörg H. Bjarnason. Svo styrkti l'aðir
minn mig til náms í Kaupmannahöfn. Mér
var neitað um inngöngu í Akademíið fyrst.
Seinna komst ég að því hvernig á því stóð.
En það var eftir tveggja ára nám sem mér
var neitað. Ég vil ekki að það komist út
hvernig á því stóð.
Skólinn var þannig, að við vorum sett
hvert í sinn bás og jrar voru tveir olíulamp-
ar og við áttum að teikna fyrirmyndina,
gibsfígúru, eftir því hvernig 1 jósið féll á
hana.
— Það hefur náttúrlega verið kvöl í loft-
inu af olíulampanum?
— Ja, hvað veit ung manneskja sem kem-
ur til náms, hvað veit hún? Ekki neitt. Hún
verður að fara eftir því sem henni er kennt.
Svo getur tekið ennþá lengri tíma að tæta
niður vitleysurnar sem hún hefur lært. Það
tekur langan tíma að þroskast. Þróunin er
tímaatriði. En er ekki einmitt það sem Jón-
as Hallgrímsson segir: mönnunum munar,
annaðhvort afturábak ellegar nokkuð á leið.
Manni verður að fara fram eða þá manni
fer aftur.
Nú erum við konmar í herbergið með
vefnaðinunr. Mér finnst ég enn á ný komast
inn í nýjan heim, þó er natnin í litameðferð
og tilfinningin fyrir efninu enn hin sama og
sú sem einkenndi olíumálverkin.
— Þessi gulbrúni litur er úr fjallagrösum.
Svo er þessi grái litur, ég er hrifin af hon-
um. Mórauður er í rönd á einu teppi við
hliðina á brúnum lit og grátt í kring í mis-
munandi blæbrigðum og verður bláleitt við
70
MELKORKA