Vesturland - 24.12.1968, Blaðsíða 17

saa> ztssnKDom ssKerxaausmxw
17
Babb við Jóh. Gnnnar
presti fyrir lestur, kunnáttu
og hegðun.
Karitas og Rögnvaldur
felldu hugi saman, er þau
fengu aldur til, og voru trú-
lofuð, þegar hann kom aftur
lærður búfræðingur frá Ól-
afsdal.
Haustið 1888 gerðist sá
voveiflegi atburður, að Rögn-
valdur lézt af slysförum að-
eins 22 ára að aldri.
Rögnvaldur var staddur
frammi 1 Bakkaseli í byrjun
nóvembermánaðar. Þá vildi
það til að fældist hestur, sem
bundinn var við hestastein.
Tókst óhönduglega að losa
hann, og ætlaði Rögnvaldur
að koma til liðsinnis og skera
á beizlistauminn. Gekk hann
með opinn hníf að hestinum,
en þá vildi svo til hann ham-
aðist sem mest. Hnífurinn
geigaði í hendi Rögnvalds og
lenti í lærinu á honum og
hlaut hann svöðusár, sem
blæddi æsilega. Tókst ekki að
stöðva blóðrásina. Var þegar
sent eftir lækni út á ísafjörð,
en það er langur róður fram
og aftur milli Arngerðareyrar
og Isafjarðarkaupstaðar. Þeg-
ar Þorvaldur læknir kom
fram á Langadal var Rögn-
valdur liðið lík.
Sagt er, að læknirinn hafi
látið svo um mælt, að líklega
hefði verið hægt að bjarga
Rögnvaldi, ef hann hefði
strax verið fluttur út á ísa-
fjörð.
Helga og Karitas, móðir
og heitmey, voru slegnar
þungum harmi, er þaar misstu
svo sviplega ástfólginn son
og unnusta.
Árið eftir fluttust þær út
á Isafjörð og bjuggu þar
saman unz Helga andaðist ár-
ið 1912. Höfðu þær ofan af
fyrir sér með kennslu smá-
barna og Karitas vann einn-
ig að fiskþurrkun á reitum
Hæstakaupstaðar.
Helga var talin vera vel
gefin og skrifaði góða rit-
hönd. Ekki fer sögum af því
að hún hafi verið hagmælt,
eins og faðir hennar var.
Karitas hélt áfram smá-
barnaskóla þeirra fram á elli
ár og ein kynslóðin tók við
af annarri hjá henni. Tvisvar
sigldi hún til Danmerkur til
náms. Þar lærði hún um leið
að gera hárspjöld, og teikn-
ingu og málningu hefur hún
eflaust lært þar. I byggða-
safni er til eitt slíkt hár-
spjald gert af Karitas, með
myndum Laugabólssystra, og
skreytt með hári þeirra. Einn
ig er málverk í Listasafni
ísafjarðar eftir Karitas. Það
er frá Feneyjum og ber þess
vott, að hún hefur kunnað
teikningu og að fara með
liti. Væri ekki ólíklegt, að
um skólaverk væri að ræða.
Þessir gripir eru komnir frá
Jóhönnu Þórðardóttur frá
Laugabóli. Ókunnugt er, hvort
Karitas var hagmælt, en lík-
legt er að svo hafi verið, þó
menn vissu ekki um það. Hún
bar ekki hjarta sitt á torgin.
Karitas giftist ekki, og syrgði
unnusta sinn allt sitt langa
líf, en hún dó árið 1945 81
árs að aldri. Alltaf var hún
trú minningu Rögnvalds, og
varðveitti vandlega ljóðmæli
hans. Hún málaði mynd af
honum og saumaði ramma um
hana. Þá gerði hún eða lét
gera minningaljóð um hann,
og saumaði þau í dúk og
saumaði ramma utam um. Til
sinn hvorrar handar efst á
spjaldinu eru engilmyndir, en
fyrir miðju akkeri, kross og
hjarta, tákn ástar og trú-
mennsku. Spjaldið er tvískipt
og eru annars vegar saknað-
arljóð Karitas, unnustunnar,
en hins vegar harmljóð frá
Helgu, móður hans, og neðst
ritningargrein. Undir ljóðun-
um eru upphafsstafir Karitas
og Helgu. En áletrun töflunn-
Framhald af 14. síðu.
mikil missa að hverfa frá um
fangsmiklu og lifandi starfi
eftir að hafa gegnt því lengi.
Það var að vísu stundum
kannske full mnsvifamikið,
svo að leggja þurfti nótt
með degi.
— Ég held að eitt haustið
hafi varðskipin komið með
níu botnvörpunga, sem þau
höfðu tekið að veiðum í land-
helgi, frá því í septembermán
uði og til jóla. Síðasta tog-
arann kom varðskip með á
aðfangadag, og á annan í
jólum var byrjað á rannsókn
þess máls. Þegar þess er
gætt, að hvert mál heimti til
sín allt að viku vinnu, og
auk þess þurfti að koma frá
ýmislegum öðrum málefnum,
sem ekki þoldu heldur bið,
þá varð ekki hjá því komizt
að vinna einnig fram eftir
nóttum. Það er seinlegt að
semja dóm í málum með ná-
kvæmum forsendum og færa
þau til bókar.
Ég minnist iþess að langt
var liðið á nótt, þegar ég
hafði lokið við samningu
dóms í máli Taylors skip-
stjóra, sem margir munu enn
kannast við, sakir þess að
hann var tvívegis tekinn að
veiðum í landhelgi og færður
til ísafjarðar, en í það skipti,
Sjönvarpið
Sjónvarpið náði að ísafjarð
ardjúpi sunnudaginn 15. des.
sl. og hefur orðið mönnum
mikið ánægjuefni. Er sjón-
varpið allmiklu fyrr á ferð-
inni, en almennt hafði verið
búizt við, og áætlað var í
upphafi.
Skv. upplýsingum Gunnars
Vagnssonar, framkvæmdastj.
fjármála hjá Rílíisútvarpinu,
verða afnotagjöld fyrir sjón-
varp ekki innheimt hér vestra
fyrr en á næsta ári, þannig
að sjónvarpsafnotin þennan
hálfa mánuð á þessu ári eru
eins konar jólaglaðningur frá
útvarpinu til notenda við
Djúp.
• • •
sem ég gat um í upphafi máls
greinarinnar, var hann dæmd
ur til fangelsisvistar, ásamt
tveimur hásetum sínum, fyr-
ir að ráðast á lögregluþjón
við skyldustörf og veita hon-
um áverka. Hvert starf veitir
mikla fullnægju, hvort sem
það kallar til sín mikla eða
litla vinnu og álag, ef maður
%
leysir það sómasamlega af
hendi og eftir beztu sam-
vizku. Dómsstörf í sakamál-
um eru alltaf nokkur þrek-
raun og vekja aldrei ánægju
hjá dómaranum, jafnvel þó
hann viti með sjálfum sér að
fulls réttlætis hefur verið
gætt við rannsókn og dóm-
kvaðningu. Hitt er svo annað
mál, að sínum augum lítur
hver á silfrið, og því hefur
komið fyrir, að hæstiréttur
hefur ekki alltaf verið mér
samdóma.
— Ég vil taka það fram
að ég hefi alltaf reynt að
gæta skyldu minnar í embætt-
isstörfum, án manngreinar-
álits og hlutdrægni, og jafn-
framt gert mér far um að
vera mannlegur eftir þvi,
sem kostur hefur verið. Ég
veit ekki í hvaða mæli þetta
hefur tekizt, og vafalaust
verða um það skiptar skoð-
anir, svo margt sem er sinn-
ið og skinnið. En ég held að
þessi viðleitni mín hafi ver-
ið spor í rétta átt.
— Að sjálfsögðu mun ég
sakna ísafjarðar og Isfirð-
inga í bæ og fjörðum. Ég
hef átt með þeim margar á-
nægjustundir og mitt fólk,
og mér er óhætt að segja að
við vorum orðin góðir og
gildir Isfirðingar.
— Isafjörður er gamall
menningarbær, og fljótt gerði
ég mér það til fróðleiks og
ánægju að kanna sögu stað-
arins, sem er sérstaklega á-
hugaverð, og má sjá árangur
af þeim athugunum í blöðum
og tímaritum. Vestra hafa
orðið atburðir og átök, sem
áhrif hafa haft á sögu allrar
þjóðarinnar.
— Að síðustu bið ég þig
að flytja öllum vestra kveðju
guðs og mína.
ar er á þessa leið:
RÖGNVALDUR MAGNÚSSON
Fæddur 24. október 1866.
Dáinn 10. nóvember 1888.
Elskaði sárt þreyði unnusti minn
einmana felli ég tár á legstað þinn.
Brostið er augað engilbjarta þitt,
og eðallynda hjartað, sem gréri fast við mitt.
Eins elskunnar dauðinn aldrei slítur bönd,
eilíflega skýlir þeim frelsarans hönd,
og fyrir hans elsku við fáum að sjást
í fullkominni sælu og heilagri ást.
Ég gleymi því aldrei minn elsku vinur kær,
er auga þíns geisli mig vermdi sólarskær.
Mér hljómar enn í eyrum þitt himneskt söngva mál,
og hetjumynd þín fagra er prentuð í minni sál.
K. H.
Ein ég syrgi þig horfinn
minn sonur ástkæri,
háfleygu ljóðin þig hefja
ég heyri ekki lengur.
Með sárum ég syrgi þig trega
til síðasta blundar,
en vonglöðum varpa þó anda
um veginn ófama.
Síðar við saman með gleði
í sælu útvaldra
lofsyngjum drotni lifandi
með ljúfum ástvinum.
Hér geymist minning þín mæta
í mannvinahjörtum.
Ég kveð þig með kærleikans tárum
og kem til þín síðar.
Jesús sagði: Innan lítils tíma munuð þið sjá mig aftur.
Þau orð eru okkar einasta hjartans von og gleði
H. Á.
Óskum starfsfólki okkar og viðskiptavinum
gleðilegra jóla, árs og friðar
Þökkum samstarf og viðskipti
á líðandi ári.
★★★
FISKIÐJAN FREYJA HF.
SUÐUREYRI.
Helga Ámundadóttir, Karitas Hafliðadóttir og
Rögnvaldur Guðjónsson.