Samtíðin - 01.12.1949, Síða 23

SAMTÍÐIN
17
fyrsta forsetakjör okkar beið hinn
gamli afturhaldsflokkur á eyjunum
ósigur, og leiddi það til þess, að kjör-
inn var forseti Manuel Roxas (frb.
< Rúhas), hámenntaður afbragðsmað-
ur, sem nú er látinn.
Um leið og ég þakkaði Drilon fyrir
upplýsingar hans um land sitt og
þjóð, barst talið að framtíðarhorf-
unum, og hann sagði:
— Það er mín persónulega skoð-
un, að amerískra áhrifa muni um
i 7
langt skeið gæta á Filippseyjum, því
að við finnum gjörla, að hægt er 'að
treysta Bandaríkjamönnum. Hvort
sem framtíðin færir mannkyninu
stríðs eða frið, munu Filippseyingar
standa með Ameríku. Sú hollusta
okkar við Bandaríkin og málstað
Sameinuðu þjóðanna kom greinilega
1 í ljós í stríðinu. Ég lit svo á, að
Ameríka eigi enga traustari vini og
fylgismenn í Asíu en Filippseyinga.
Sú afstaða mun ekki breytast af
okkar hálfu, meðan Amerikumenn
halda áfram að reynast réttlátir og
heiðarlegir í viðskiptum sínum við
okkur. Þér kann að þykja það kyn-
legt, að við, sem erum austræn þjóð
með mjög austrænt svipmót, búsett
lengst austur í Asíu, skulum hugsa
jafn vestrænt og raun er á. Við
álítum, að við skiljum vestrænar
þjóðir talsvert betur en þær okkur
og raunar betur en aðrir Asíumenn
skilja hugsunarhátt vestræns fólks.
Menning okkar Filippseyinga er til
orðin fyrir margvísleg vestræn og
austræn áhrif. Segja má, að frá því
er sögur hófust, hafi ekki færri en
8 menningarstraumar gagnsýrt
þjóðlíf Filippseyinga. S. Sk.
Sonja i2. ^Sfelgaion :
BIÐRAÐIR
ÍIG GEKK niður Laugaveginn núna
í vikunni. Veðrið var dásamlegt,
eins og svo oft á haustin. Það voru
líka margir að spóka sig á götunni
í góða veðrinu. Þegar ég er komin
niður undir Bankastræti, mæti ég
Jónu, vinkonu minni. Hún var auð-
vitað uppábúin eins og vant var.
Nýjan hatt sá ég, og það var svo
sem auðséð, að hún hafði sofið með
krullupinnana um nóttina. Það er
nú meira en ég get lagt á mig, því
er nú fjárans verr. Ég er líka alltaf
eins og drusla um höfuðið, og í
þetta sinn sárskammaðist ég mín
fyrir ráfuskapinn að geta ekki haft
mig í það að sofa með bannsetta
krullupinnana til þess að líta sæmi-
lega út. Eg hafði haft naurnan tíma,
eins og vant var, og ekki gefið mér
tíma til að greiða sæmilega niður úr
hárstrýinu, heldur skellt gömlum
hálsklút á höfuðið á mér og þotið
út. Þarna kemur svo Jóna eitt sól-
skinsbros á móti mér, en íbyggin þó
að vanda.
„Nei, sæl, Gerða mín. Hvaða fart
er á þér, elskan?“
„Bless, Jóna min, það er mikið, að
maður sér þig. Þú ert nú meiri
svikahrappurinn að hafa ekki látið
sjá þig síðan i vetur.“
„Það gengur nú svona. Alltaf er
nóg að gera, og þegar maður á börn,