Samtíðin - 01.12.1949, Síða 18

12
SAMTÍÐIN
væri harla eðlilegt, að hann vissi
hugsanir mínar. „Hér i borg fást
engar jórturtuggur. Þetta japl er
aðeins þjóðleg kjálkaleikfimi, sem er
einstaklega holl fyrir heilastarfsem-
ina. Og auk þess er hún, eins og
þú hlýtur að játa, einstaklega smekk-
leg og gæðir svipinn fagurfræðilegu
lífi og breytileik.“
Nokkra hríð nam andinn staðar
fyrir utan glugga stórrar hókaverzl-
unar. „Þetta eru allt úrvalsrit,“
sagði hann og benti á skrautlega inn-
bundnar bækur og fagurlitaðar káp-
ur. „Við búum við pappírsskort;
getum ekki gefið út önnur eins kynst-
ur og átti sér stað hérna á ofgengnis-
árunum. Því er það, að við þýðum
aðeins valin rit erlendra höfunda og
gefum eingöngu út beztu verk þeirra
innlendu. Líttu á hókartitlana!
„Morðið í kirkjugarðinum“, „Söng-
mærin, sem notaði eiturlyf", „Hann
unni giftum konúm“, — þetta er allt
klassik, góði, enda gefið út í menn-
ingarskyni og með tapi!“
Mikið veit andinn. Við mætturn.
hópum ungra manna og kvenna.
Iturvöxnum, glaðlegum piltum og
fallegum stúlkum, enda þótl sumar
þeirra hefðu gert allt, sem þeim var
unnt, til þess að. hylja upprunalega
og eðlilega fegurð ásjónu sinnar með
annarlegum litarefnum. Það þótti
mér furðulegast, að hver einasta
persóna í þessum hópi dró þungan
sleða á eftir sér, hlaðinn hrúgaldi
miklu. Virtist sumum þeirra þungur
drátturinn, en öðrum léttari. Ég
afréð að spyrja andann ekki neins
um þetta fólk, þar eð ég hafði grun
um, að ég væri farinn að sjá of-
sjónir. „Þetta er nú skólaæska borg-
arinnar“, gall andinn við. „Allt þetta
hafurtask, sem þú sérð á sleðunum,
er það dregur, er bráðnauðsynleg og
rauhæf þekking, sem koma mun því
að ómetanlegu haldi síðar meir, — i
haráttu lífsins“. Og andinn benti á
sleða, sem ung og glæsileg stúlka
dró, og virtist hún að lotum komin.
„Þarna er að finna öll íslenzk orð,
sem rituð eru með „z“, og þarna er
lengd allra stærstu fljóta í heimi og
allt, sem við vitum um liúðflúr
Búskmanna. Skólaæskan er sannar-
lega öfundsverð“, sagði andinn.
Fyrir framan anddyri skrautlýstr-
ar hallar stóð hópur af fólki. Þangað
stefndum við. Þegar nær kom, vakti
það furðu mína, að allt þetta fólk,
konur sem karlar, bar grímur fyrir
andlitinu. „Þekkirðu ekki svipinn?"
spurði andinn. „Grímusvipinn meina
ég? Þekkirðu ekld Myrnu Loy,
Tyrone Power, Lindu Darnell og það
fólk? Þetta eru svipir þeirra persóna.
Þeir dansa hérna á hverri nóttu;
drekka, dansa og dufla. Langar þig
inn?“
Nei, mig langaði ekki í dansinn.
Ég hað andann að þeysa heim með
mig og kvaðst ekkert vilja framar
af honum vita.
Hann varð við bón minni. Mér
varð litið í landnorður. Yfir Esjunni
reið kjólklæddur maður gandreið á
Pepsi-Cola flösku. Hann las Snorra-
Eddu í skrautbandi og hélt bókinni
öfugt--------—
NÆSTA hefti „Samtíðarinnar“
mun hefjast nýr greinaflokkur
eftir Loft Guðmundsson.