Samtíðin - 01.09.1951, Blaðsíða 12

8
SAMTÍÐIN
í kreppunni.
Að danssalnum hópurinn hraðaði för
og hugði þaS atvinnubætur
meS málaSan skjanna, í marglitri spjör
og meinlega kostbæra fætur.
Mig langaSi í kreppu- og dýrtíðardans,
en déskota „aurnum" ég hafði,
en vildi ekki leita á miskunn þess manns,
sem múginn við innganginn krafði.
Ég stalst inn í dyrnar og stóð þar um hríð.
Þá streymdi mér ilmur að vitum.
Ég sá þennan umrædda öreigalýð
í öllum regnbogans litum.
Þvi gleymi ég aldrei, hve sál min var sæl
að sjá þessi nýtízku liylki,
sem öll voru hulin frá öxlum að hæl
i atvinnubótasilki.
Veraldarskrafið.
Vont er tali við að sjá,
vinir strjálast óðum,
næðir sál af nepju frá
nokkrum málaskjóðum.
Unnið, meðan hægt var.
Yfir bárur ágirndar
elligrár og slitinn
réri árum rógburðar,
rann af hári svitinn.
Óheppni Jóa.
Ég ætlaði að vera einn í bíl
með Ágústu frá Stað,
en þá kom Óli úr Andakíl
og eyðilagði það.
Ég hélt með Siggu á hrannarslóð
og hennar nærri bað,
er kafbátsfjandi að okkur óð
og eyðilagði það.
Við Hafnarfjarðarhraunið grátt
við Hulda settumst að, •
en minkar komu úr allri átt
og eyðilögðu það.
Við Töta vildum ,,take a walk“,
við tvö, og veiztu hvað?
Gekk Eyþórsson í austanrok
og eyðilagði það.
Það varð honum til lífs.
Sóttu tveir um sálina
sjúklingsins með takið.
Fjandinn þreif í fætuna.
Faðirinn hélt í bakið.
Leikurinn þannig lengi stóð,
litlar gáfust náðir.
Hvorugum sýndist sálin góð,
svo þeir slepptu báðir.
Hér er eitt lítið vers, sem bæði er
ort og stælt og kveSiS til hinna
háu hæla.
Ó, hve mig tekur það sárt að sjá
sumar stúlkurnar ganga
þessum helvítis hælum á,
sem lireykja þeim beinlinis upþ á tá
og gera afstöðu alla svo ranga.
Þið vesalings, vesalings hælar,
þið vitlausu lízkunnar þrælar.
Inga gamla.
Vorkenni ég veslings Ingu
að verða að þagna i dauöanum,
af tómri mælgis tilhneigingu
talar hún upp úr svefninum.
Hæfileikar.
Vel er Geira gefið flest,
glöggt það sést á framleiðslunni,
enda smíðar allra bezt.
úlfalda úr mýflugunni.
Maður átti heima norður á Sauð-
árkróki, er Benedikt Schram hét
og var sjómaður. Einu sinni :• om oft-
ar kom Benedikt af sjó, og vildi Is-
lefur þá kaupa af honum fisk í soð-
ið. Benedikt kvað það til reiðu, en
sagði, að það kostaði vísu. ísleifur
orti vísuna og skipaði Benedikt þar
á bekk með mestu afreksmönnum
sögunnar, en visan er svona: