Samtíðin - 01.11.1961, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
Svo sat ég inni í húsinu lijá henni, drakk
gervikaffi og lilustaði á sögu hennar.
Húu átti þenn'an litla dreng. Hun liafði
gifzt, þegar hún var átján ára. Þrem ár-
um seinna liafði húii misst mann sinn.
Hann hefði fallið i Rússlandi. Hún sýndi
mér tilkynningu lierstjórnarinnar um, að
hann hefði fallið í orrustu og mynd, sem
smellt hafði verið af honum, þai: sem
liann var með stálhjálm á höfði, klædd-
ur liðsforingjabúningi stormsveitar-
manna. Á liliðarborðinu var stærðarmynd
af honum, í rannna.
Heimili Maríu suður i Essen var nú í
rústuni eins og % hlutar þeirrar borgar.
Foreldrar hennar liöfðu verið drepnir
þar. Þeir, sem ráðstafað liöfðu heimilis-
lausu fóllci af völdum sprengjuárása,
liöfðu útvegað Maríu eitt lierhergi í þessu
húsi. Þar liafði hún verið seinustu 18
mánuðina.
i
EFTIR þetta Iiittumst við María dag-
lega. Ég átti að því leyti sammerkt við
flesta liermennina, að ég tók ekki minnsta
lillil til, þó að okkur væri algerlega bann-
að að liafa nokkurt samneyti við Þjóð-
verjana. Einatt syntum við María sam-
an, en nénntum stundum ekki nema
i sólhað. Oft löbbuðum við eftir trjágöng-
unum i stóru aldingörðunum. Sumarið
var heillandi. Á fjórða stefnumótinu okk-
ar kysstumst við fyrst. Það var unaðs-
legur og töfrandi koss, en einhvern veg-
inn lagðist það í mig, að liann mundi
aldrei verða endurlekinn.
Ég fékk hálfsmánaðar orlof til að fara
heim til Englands og sagði þá foreldrum
minum frá Maríu. Þeir voru mjög mót-
'fallnir kynnum okkar. Ég skal geta þess,
að þrír frændur mínir liöfðu fallið í bar-
dögum við Þjóðverja.
Ég gerði mitt ýtrasta til að koma for-
eldrum mínum í skilning um, að Þjóð-
verjar, sem verið liefðu börn, þcgar Hitl-
er kom til valda, yrðu ekki sakaðir uni
ofbeldisverk nazista. En það kom fyrir
ekki.
En þegar ég fór aftur lil Þýzkalands —
heilli viku áður en orlof mitt var á enda
— sáu foreldrar mínir, að mér var al-
vara að bindast Mariu. Og nokkrum dög-
um seinna fékk ég bréf frá þeim, þar
sem þeir veittu mér samþykki sitt til
ráðahagsins, að vísu með nokkrum sem-
ingi. Allt var því í hezta lagi. Okkur lier-
mönmmum var nú leyft að umgangast
Þjóðverja eftir vild, og ekkert virtist því
til fyrirstöðu, að okkur yrði leyft að
kvænast þýzkum stúlkum.
Okkur Maríu var því glatt í geði, þegar
við hittumst á stefnumótum, en þess á
milli reyndum við að gleyma tínianuin-
Svo slyttist sólargángurinn jafnt og þétt,
og áður en varði, var kominn vetur. Aldr-
ei höfðu stjörnurnar blikað slcærar frá
svölum himninum en þennan vetur. Og
blik ástfanginna augna okkar yljaði okk-
ur, þegar kolsvartur ofninn i hérbergí
Mariu var kaldur. Á löngum nóvember-
og desemberkvöldum sátum við þar, og
María æfði sig i enskunni, þvi að hana
langaði til að geta talað hana reiprenii-
andi, þegar við værum gift og liún kænii
til Englands.
Þannig stóðu ])á sakir kvöld eilt vikn
fyrir jól. Ég sat i eina hægindastólnum,
sem var i herberginu, og María sat a
hnjánum á mér. Hún lét höfuðið hvíla
á öxl mér, og einn af hárlokkum hennar
gældi við vanga minn.
Allt í einu vorum við hrifin úr sæln-
vímunni við það, að drepið var á dyr-
Úli var snjókoma, og tötramaðurinn i
dyrunum skalf af kulda. Á höfði hafði
liann rytjulega liermannshúfu, en var að
öðru leyti klæddur liömsum af þýzkn
hermannsyfirhöfn. Ég sá, að það vant-
aði á hann annan handlegginn.
„Rýr frú Sclilosser hér?“ spurði hann-