Samtíðin - 01.07.1965, Blaðsíða 13

SAMTlÐIN
9
262ja ára spádómur átfi fyrir sér að rætast það nákvæmlega,
að menn rak í rogastanz
farir ttapólecH mkla
LÚÐRAÞYTUR kvað við. Hann til-
kynnti komu Napóleons og fylgdarliðs
lians til Notre Daine dómkirkjunnar í
París. Kennimenn og erlendir tignar-
menn horfðu í fjálgri þögn á það, að
Pius páfi VII smurði enni keisarans,
liandleggi og hendur, en signdi sverð
hans og veldissprotann, er hann rétti
honum.
Þvi næst hugðist páfi setja kórónuna
á höfuð Napóleoni — krýna hann sem
Napóleon I, keisara Frakklands — eins
og um hafði samizt. En eftir að það
hafði orðið að samkomulagi, hafði sletzt
upp i vinskapinn milli páfa og Napóle-
ons, og fór sá síðarnefndi ekki dult með
andúð sína á lians heilagleika.
Napóleon, sem fylgzt hafði nákvæm-
lega með sérhverri hreyfingu páfa, þreif
nú kórónuna úr höndum hans og setti
hana sjálfur á iiöfuð sér. Því næst tók
hann drottningarkórónuna og setti hana
á höfuð Jósefínu, konu sinni. Að þvi
loknu gengu þau keisarahjónin til liins
mikla hásætis, sem þeim liafði verið bú-
þarna í dómkirkjunni.
Þegar hér var komið athöfninni, tón-
aði páfi sömu orðin, sem árið 800 höfðu
hljómað í Péturskirkjunni í Róm við
hrýningu Karlamagnúsar:
„Vivat in æternum semper Augustus!‘“
(Ágústus lifi um alla eilífð).
Að lokinni krýningunni, kvað við fall-
hyssuskot, svo að allir Parísarbúar mættu
vita, að hinni liátíðlegu athöfn væri lok-
ið.
Þessi dagur, 2. desember 1804, var
^ikill merkisdagur í lífi Napóleons og
Lik Napóleons.
sögu Frakklands. En enda þótt þetta
væri dýrðarstund á ævi keisarans, virt-
ist nokkrum tignarmönnum, sem við-
staddir voru krýninguna, honum vera
næsta órótt innan hrjósts, meðan hún
fór fram. Menn hafa getið sér þess til,