Samtíðin - 01.02.1971, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
P*E*B*L*A*N
Sutju effir N. BURKE
ANDLIT hans var sólbitið og brúnt eins og
gamalt leður, og hann var með gullhringi í
eyrunum, en ...
„Nei, frú Beet,“ sagði hann, „ég get ekki
borgað yður, fyrr en ég kemst í skiprúm.“
„Þér skuldið mér orðið 20 sterlingspund,“
sagði hún fokvond.
„Þér fáið þau. Ég borga alltaf skuldir mín-
ar. Þeir segja um mig, að ég sé jafn ábyggi-
legur og Englandsbanki. Ég get skilið kist-
una mína eftir sem veð,“ sagði hann.
„Ef þér haldið, að þessi gamla blikkista og
sjófötin yðar séu 20 punda virði, þá eruð þér
grunnhyggnari en lög gera ráð fyrir.“
„Það er það eina, sem ég á.“
„En hvað um þessa eyrnahringi?“
„Þeir eru nú úr gullhúðuðum málmi.“
„Jæja, þá það. En þessi perla, sem þér
hafið gumað svo mikið af?“
„Já, henni hafið þér að sjálfsögðu ágirnd
á? Hún er nú alltaf nokkurra peninga virði.“
„Seljið þér hana þá, svo ég geti fengið
Þessi 20 pund.“
„Að fara að selja hana! Það þori ég svei
mér ekki. Henni var stolið úr auga á líkneski
af heiðnum guði. Hún verður að vera falin,
bangað til þeir hafa alveg steingleymt
henni.“
„Látið þér mig þá fá hana sem veð í stað-
mn fyrir gömlu kistuna yðar. Sjáið þér nú
til, Josh Nurgent, þér þekkið mig nú orðið.
Og hér verð ég alveg fram að eilífðarnóni.“
„Ja-hérna.“
hað fór svo, að hann afhenti henni perl-
una að veði og kreppti hönd hennar utan um
iitinn, óhreinan þvottaskinnspausa með ein-
hverju, sem var hart viðkomu eins og hesli-
'hnot.
»Ég kem aftur að sækja hana,“ sagði hann.
»Undir eins og ég eignast þessi 20 pund, sem
eS skulda yður, þá kem ég. Gætið hennar nú
yel og reynið ekki að selja hana, því þá fer
hla fyrir yður. Það eru nefnilega bæði prest-
°g skottulæknar á hnotskóg eftir henni.
Leymið hana í pokanum þeim ama og gætið
Pess, að hann sé óhreinn. Það fer enginn að
leita að perlu í óhreinum umbúðum.“
Að svo mæltu kvaddi hann frú Beet, sem
fór með perluna upp í herbergi sitt. Hún
læsti dyrunum og hristi perluna úr pokanum
niður í lófa sinn, sem lukti um hana eins og
ostruskel.
Þetta var stór og forkunnarfögur perla,
hnöttótt og lýtalaus, með töfrandi perlumóð-
urgliti á mjólkurhvítum ávalanum.
Frú Beet var orðin roskin, og 30 ára þrot-
laust starf hennar í gistihúsinu ásamt fjár-
hagsáhyggjum og hirðuleysi um útlit sitt
hafði gert það að verkum, að hár hennar var
orðið eins og hrakið hey í galta, og fingurnir
minntu á grjúpán. En í leyndustu hugar-
fylgsnum hennar bærðist engu að síður sams
konar þrá og hjá Kleópötru og drottnineunni
af Saba, og þessi perla var fyrsti göfugi
skartgripurinn, sem hún hafði handleikið.
Enda þótt hún hefði hana aðeins í vörzlum
sínum, fannst henni undir eins, að hún ætti
hana sjálf.
Hún skoðaði sig í speglinum. Hún bar
perluna upp að eyranu. Hún setti hana á
brjóst sér. Perlan var hvorki ljósrauð né
svört. Yfirborð hennar var eilítið ábekkt
rjóma á litinn. Þetta var heit, sólbrennd
perla — perla æskunnar, sem alltaf hefði
átt að skrevta ungt hörund, en prýddi það
nú samt sjaldan.
Eftir langa stund lét frú Beet perluna aft-
ur í pokann. Hvar átti hún nú að fela hann?
Hún litaðist um. Loks vafði hún gömlum
sokkum utan um hann og lagði hann aftast
í skúffuna, þar sem hún geymdi óstagaða
sokka. Þar faldi hún hana.
Fyrst eftir að frúin tók við perlunni. hefði
hún nú heldur kosið að fá 20 pundin sín, og
hún hlakkaði til þess daffs, þegar Nurgent
kæmi aftur. Hún efaðist aldrei um, að hann
myndi koma, því að auk bess sem hann var
alveg stálheiðarlegur maður, myndi perlan
vafalaust seiða hann til sín. En smám saman
fór hún að meta perluna meira en peningana.
Skuld gleymist venjulega á fáum árum, og
frú Beet gat greitt það, sem hún skuldaði,
án þess að hún fengi þessi 20 pund frá
Nurgent. í stað þess að vonast til, að hún