Kylfingur - 01.10.1937, Blaðsíða 16

34
KYLFINGUR
enginn geti verið svo heimskur að gleyma sínum eigin upp-
götvunum og að hvað sem öðru líður, sé til ofmikils mælst,
að maður dragi upp úr vasanum bók og skrifi niður annað
eins og þetta: Snúðu tánum á vinstra fæti inn á við; eða:
Mundu eftir að telja upp að 4 meðan á sveiflunni stendur.
En, hvað um það, mikið vildi ég gefa til að hafa skrifað hjá
mér, í hverju var fólgin uppfynding sú, sem ég gerði á vell-
inum seinni partinn á laugardaginn var.
Á morgun á ég að leika á móti Grant í einmenningskeppni
og mér liggur við að örvænta. Leikur minn hefur verið með
afbrigðum slæmur í dag. Ég hefi aldrei náð knettinum frá
jörðu, nema til þess að stinga honum í vasann. Ég hef ekki
slegið eitt einasta viðunandi högg með nokkurri kylfu í
poka minum, frá driver til púttara.
Og samt er ekki lengra síðan en á laugardaginn var, að
mér virtist ein einföld athugun hafa opinberað mér alla leynd-
ardóma golfleiksins. Og mér fannst ég ætla að rifna af sjálfs-
trausti, þegar ég fór heim úr golfhúsinu. En nú gæti ég ekki
komið því fyrir mig, þó að ég ætti lífið að leysa. Ég hefi at-
hugað hvern lim og hver liðamót í skrokknum á mér. Ég hefi
gefið gaum að gripinu um kylfuna, og stöðunni, og öxlunum,
og mjöðmunum, og fótleggjunum, og handleggjunum og að ég
held öllu, sem á mér er. Ég hefi verið að velta því fyrir mér,
hvort það geti legið í byrjunarhreyfingu aftursveiflunnar,
handastöðunni i hásveiflunni, hraðanum á kylfuhausnum í
framsveiflunni, eða hvernig fylgt væri á eftir högginu, en það,
sem ég fann út á laugardaginn, var ekkert af þessu.
Ég fór að finna yfirkylfusveininn og bað hann að hafa upp
á kylfusveini mínum frá laugardeginum. Hann gerði það.
»Það skyldi þó ekki vera«, spurði ég strákinn, »að þú mun-
ir eftir því, hvað það var, sem ég geiði rétt, þegar ég allt i
einu náði mér á strik á laugardaginn var?«
»Hvað eigið þér við, herra minn?« spurði hann.
»Sjáðu til — ég fann út eitthvað, sem var að leik mínum,
og lék síðan aðdáanlega vel frá sjöttu holu og áfram. Manstu
ekki eftir þessu?«
»Jú, herra minn. Þér virtust verða ákveðnari í höggunum
og hafa minna fyrir þeim, herra minn«.