Kylfingur - 01.10.1937, Blaðsíða 17

KYLFINGUR
35
»Nei, nei«, sagði ég, »það var ekki þetla. Það var eitthvað
annað, eitthvað alveg sérstakt«. En hann hafði enga hug-
mynd um það.
í klúbbhúsinu rakst ég á Brown, mótleikara minn frá því
á laugardaginn.
»Hallo!« sagði hann, »haldið þér enn áfram að leika með
sömu afburðunum?«
»Nei«, svaraði ég dapur í bragði, »ég hefi aldrei á æfinni
leikið eins hörmulega og nú. Mér þætti gaman að vita, hvort
þér gætuð hjálpað mér«.
»Ég?« spyr hann. »Hvernig þá?«
»Vitaskuld nær þetta ekki nokkurri átt,« sagði ég. »Þér
munið að ég sagði yður þegar við stóðum á 6. teig, að ég
hefði fundið út hvað væri að mér? Og eftir það gerði ég
enga skyssu.«
»Ég man það«, svaraði hann.
»Já, en í öllum bænum, hvað var það?«
»Það má guð vita!« sagði hann. »Hvernig ætti ég að vita
það ?«
»Ég var að imynda mér, að þér gætuð ef til vill hafa tek-
ið eftir einhverju sérstöku.«
»Allt og sumt sem ég veitti eftirtekt,« sagði hann, »varað
ég koltapaði með fimm og þrjár eftir, og hafði þó verið fjór-
ar holur yfir, og var farinn að hlakka til að innbyrða tíkall
fyrirhafnarlaust.«
Það var litla hjálp þar að fá.
Og nú er komið föstudagskvöld. Og ég veit, að ef mér að-
eins tækist að koma þessu fyrir mig, gæti enginn mannlegur
mátiur komið í veg fyrir, að ég sigrist á Grant á morgun.
En til hvers er það? Ég er engu nær um leyndardóminn.
Laugardagskvöld, — Ég hefi komið því fyrir mig, Ég mundi
það seinni partinn í dag, þegar ég stóð á þrettánda teignum.
Allt i einu kom það yfir mig. Leikurinn var á enda. Grant
hafði unnið með sjö og sex eftir. Við komum okkur saman
um að leika fimmtándu holuna, sem. er rétt hjá klúbbhúsinu.
Þrjár holur. Það var enginn dónaleikur hjá mér á þessum
þremur holum! Löng, þráðbein teigskot, næsta högg framúr-