Barnablaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 16

Hann minntist móður sinnar, þeg-
ar hann heyrði söngvana, sem
sungnir voru, og bænarinnar, „Fað-
ir vor“, þegar söfnuðurinn las hana
sameiginlega. Þegar liann minnt-
ist orðanna, „svo sem vér og fyrir-
gefum“, þá fylltist hann beiskju
til frænku sinnar. Hann hætti að
taka eftir því sem fram fór í kring-
um hann og minntist nú þess leið-
inlega, sem komið hafði fyrir hann.
„Svo sem vér og fyrirgefum".
Hann gat ekki fengið sig til að
hafa yfir þennan hluta af „Faðir
vor.“ Þá minntist hann þess, þegar
hann sat með móður sinni í kirkj-
unni og hvernig hún las þennan
hluta bænarinnar, með djúpri al-
vöru. Hann minntist einnig, hversu
glöð móðir hans hafði verið, þeg-
ar liann hafði ákveðið að verða
lærisveinn Jesú. Hversu hrygg
mundi hún ekki verða, ef hún vissi,
hversu langt frá þeirri ákvörðun,
hann væri í dag. Vegna móður
sinnar, lagði hann alla beiskju til
hliðar og hlustaði á ræðumanninn.
— Texti minn, sagði prédikar-
inn og var festulegur á svip, finnst
í Jóhannesarbréfi, 2. kafla og ell-
efta versi: „En sá sem hatar bróð-
ur sinn, hann er í myrkrinu og
lifir í myrkrinu, og veit ekki hvert
hann fer. því að myrkrið hefur
blindað augu hans.“
Marteinn sat teinréttur í bekkn-
um. Hvers vegna beindi prédikar-
inn orðunum til hans!
— Þessi texti, sagði prédikarinn,
útskýrir hvers vegna við eigum í
erfiðleikum við það fólk, sem við
lifum og störfum með. Ef við er-
um sannfrelsuð, það er að segja ef
við lifum í samfélagi við Krist, þá
veitist okkur létt að umgangast
meðbræður okkar. Kærleikur Krists
gerir þetta mögulegt.
Marteinn átti erfitt með að fylgj-
ast með því sem eftir var af ræð-
unni. Þetta leiddi hugsun hans til
þeirra vandamála, sem hann átti
við að stríða. Hann hafði hatað
frænku sína og hann hafði gengið
í myrkri. Hann hafði tapað samfé-
laginu við Krist.
Þegar guðsþjónustan var búin,
gekk hann áframhaldandi, eins og
prédikarinn hafði sagt, í myrkrinu.
Mundi hann geta fyrirgefið frænku
sinni og farið heim á ný, eins og
ekkert hefði komið fyrir? Það gæti
þýtt að hann yrði að afhenda ávís-
unina og ef til vill hætta öllum
áformum sínum um skólanámið.
Hann þakkaði hinum gamla
vini sínum fyrir vináttu hans og
gekk síðan í hægðum sínum heim
á leið. Þegar hann sá húsið, fyllt-
ist hann á ný af gremju til frænku
sinnar.
Hann stóð langa stund og hugs-
aði. Hann vildi ekki ganga í
myTkri. Á einhvern hátt varð hann
á ný að finna veginn til ljóss-
ins, til kærleika Jesú. Marteinn
gekk nú beinustu leið til verkfæra-
geymslunnar.
Klukkan fimm var hann búinn
að koma öllum eigum sínum á sinn
rétta stað í herberginu, og í kjall-
96 BARNABLAÐIÐ