Barnablaðið - 01.09.1972, Blaðsíða 4

Hinrik komst upp á fellið, en á leið-
inni niður til félaga sinna, féll yfir þoka.
Þegar hann hafði gengið nokkuð, varð
honum Ijóst, að hann fór villtur. Hann
ákvað því að nema staðar og halda kyrru
fyrir, þar til þokunni létti og félagar hans
færu að svipast um eftir honum.
Annað slagið komu raufar í þokuna.
Þarna sá hann lítið vatn, sem hann hafði
borið í námunda við, meðan hann gekk
um í þokunni, án þess þó að sjá það.
Þetta var nú gott, hugsaði hann, því að
hann var göngumóður og orðinn þyrstur.
Hann gengur þangað og svalar þorsta sín-
um. En þegar hann víkur aftur frá vatn-
inu, verður honum bilt við, því að lengra
fjær þykist hann sjá tvo gesti, sem líka
hafa verið þyrstir og verið að svala þorsta
sínum. Þeir ganga þarna fram með vatn-
inu og stefna í átt til unga mannsins.
Æ, byssan mín góða! Honum varð
meira en lítið hverft við, er hann uppgötv-
aði að þetta voru tvö tígrisdýr. Hér var
engrar undankomu auðið. Bilið á milli
tígrisdýranna og hans styttist óðum. Að
bregða á flótta gerði aðeins illt verra. Það
vissi hann, eftir sögusögn innfæddra. Fyr-
ir sálarsjónum hans rann upp myndin, er
mamma hans bað hann að taka Bibliuna
með í ferðatöskur sínar. Hugsanirnar flugu
eins og örskot hver af annarri í gegnum
hjarta hans: Kannski væri þá sannleikur
Biblíunnar betra vopn en byssan, þegar
virkilega reynir á? Biblíuvers, sem hann
hafði lært sem barn við móðurkné, fljúga
gegnum hugann. Og einhvers staðar langt
neðan úr djúpi hjartans, kemur orð, sem
mamma hans sagði honum einu sinni, í
sambandi við atburð í hennar lífi, þegar
hún var ung stúlka. Orðið var þetta:
,,Úr sex nauðum frelsar hann þig,
og í hinni sjöundu snertir þig ekkert
illt . . .
Og villidýrin þarft þú ekki að óttast,
því að þú ert í bandalagi við steina
akurlendisins
og dýr merkurinnar eru í sátt við þig."
(Job. 5).
Fyrr en hann vissi af, hafði hann hróp-
að uppyfir sig:
,,Almáttugi Guð, fyrirgefðu mér, láttu
þessi orð rætast á mér, eins og móður
minni, þegar hún var ung stúlka." Orðin
höfðu ekki fyrr sloppið af vörum hans
en dýrin námu staðar, hnusuðu loftið í
átt til unga mannsins Síðan gengu þau
framhjá unga manninum, eins og hann
væri ekki aðdráttarmeiri fyrir þau, en
einn af steinum akurlendisins. Áður en
myrkur féll á, létti þokunni, og ungi mað-
urinn komst til félaga sinna.
Eftir nokkra mánuði kom Hinrik heim
til Svíþjóðar. Þegar hann hafði sagt móð-
ur sinni frá ferðinni, bætti hann við:
„Þessi eina lexía, þarna við vatnið, kenndi
mér meira en öll skólaganga mín fram að
þeim tíma hefur gert. Hér eftir verður Guð
þing, minn Guð, elsku mamma." Á. E.
Eyri, 13. ágúst 1972.
Kæra Barnablað!
Eg vil byrja á að þakka þér fyrir a11-
ar góðu sögurnar þínar. Mér þykir allt-
af jafn gaman að lesa þig og ég hlakka
alltaf til að sjá þig. —
Mér líkar ekki vel breytingin á blað-
inu, ég hefði heldur viljað hafa það
eins og það var. —
En efni þess er alltaf jafn gott og
þroskandi fyrir lesendur þess og það
er fyrir mestu. —
Mig langar til að komast i bréfasam-
band við unglinga á aldrinum 15—18
ára.
Eg vil svo að endingu óska Barna-
blaðinu allra heilla á ókomnum árum,
og vona að efrri þess verði alltaf eins
gott og göfgandi og það er nú._
Með kærri kveðju.
Dagný Ósk Guðmundsdóttir,
15, ára, Eyri, Flókadal,
Borgarf jarðarsýslu.
4