Barnablaðið - 01.12.1978, Blaðsíða 3

Nannarsögur
Þó svo Hanni væri nú kominn heim, um
haustið, þá var hugur hans í sveitinni og
segja má, að Hanni hafi litað nokkurs
konar sveitalífi. Þar sagði mikið um, hún
Hálsa, sem nú var hætt að vera lamb, en
orðin gemsi. Svo voru í heimili hans alltaf
kýr, sem sáu fyrir mikilli miólkurþörf á
stóru heimiii, þar sem voru alll upp í 17
manns.
Nokkru fyrir jól átti Krossa að eignast
kálf. Krossa var rauðkrossótt að lit, mikil
gæða skepna og mjólkurgefin með afbrigð-
um. Undanfarin ár hafði hún nær eingöngu
átt bolakálfa. Nú hafði verið ákveðið, ef
fæddist kvíga, að hún skyldi iifa. Hanni
hafði mikinn áhuga á því, því Hálsa hafði
einmitt — áður en fór að snjóa fvrir jólin
— verið tekin inn á hús og þar sem hún
var eini gemsinn, þá var útbúinn fyrir hana
bás við hlið Krossu úti í fjósi.
Það var seinnipart dags. Hanni var kom-
inn úr skólanum. Sat hann við eldhúsborð-
ið og var að næra sig. Faðir Hanna kom
inn og sagði við konu sína, að eitthvað
færi nú að ske hjá Krossu. I stað þess að
lesa lexíurnar sínar, eins og Hanni var van-
ur, þegar við heimkomu úr skólanum,
læddist hann út í fjós. Krossa var mjög
stór kýr. Það stóð heima. Hún lá á básnum
og stundi mjög. Hanna varð alveg nóg um.
En forvitnin varð honum yfirsterkari. Tvö-
faldar dyr voru á fjósinu og var hægt að
opna utanfrá, þó lokað væri innanfrá. Það
stóð heima, að um leið og Guðlaugur skip-
stjóri og dugnaðarmaður mikill, náfrændi
Hanna, kom í fjósið, að stór skjöldóttur
kvígukálfur skaust í flórinn. Hanna þótti
furðulegt að þessi fallegi kálfur skyldi
vera ataður salti undir eins.
iii’ iveitinni
Hvað er þetta? Er þetta eitthvað sam-
bærilegt við það þegar presturinn eys vatni
á litlu börnin og þau gráta svo mjög í
kirkjunni? Hanni spurði hvers vegna þetta
væri gert. Jú, hún Krossa ætlar að fara að
þvo afkvæminu sínu og hún gerir það bet-
ur ef salt er á kálfinum.
Nú var kálfurinn settur innst í básinn
og vatnsfata með svalandi vatni. Þetta hafði
iHanni aldnei séð. Hvílík umhyggja og
áfergja í að huga um afkvæmið.
Nú var Skrauta litla að burðast við að
standa upp, en það nafn fékk hún í fæð-
ingu. Hanna fannst einkennilegt að Skrauta
var alltaf að leita að einhverju og vildi
fara innst úr básnum. Sterkleg keðja hindr-
aði Krossu að hreyfa sig svo mjög. Pabbi
Hanna vissi hvað Skrauta vildi. Hann kom
því með pela og túttu, setti glóðvolga mjólk
í pelann, sem Skrauta drakk og drakk og
kunni það undir eins. Hanni áúi ekki orð.
Þegar Skrauta litla var orðin södd, var hún
látin í stíuna hjá Hálsu. En þar stóðu þeir
frændurnir Guðlaugur og Ilanni. Þá skeð-
ur það, rétt eins og skoti va.u'i hleypt úr
hyssu. Sterka keðjan slitnaði frá Krossu og
fjalirnar sem mótuðu stíuna um IJálsu urðu
nú eins og eldspýtur. Það brotnaði allt og
Krossa réðist á Guðlaug og Hanna. Sýndi
hún nú veldi sitt og mátt. Hún var móðir
Skrautu og þessi litli rauðhærði strákur og
Guðlaugur skipstjóri áttu ekkert að vera
þarna.
Sem betur fer þá var Krossa ekki með
horn, þá hefði illa farið. Hanr.i var nú los-
aður og Skrauta flutt aftur í bás móður
sinnar. Þá var auðveldur eftirleikur að
binda Krossu aftur, með nýrri keðju. ■—
Hanni var allur löðrandi í óhreinindúm.
3