Barnablaðið - 01.12.1978, Blaðsíða 16

Hann opnaði bíldyrnar og þau settust
inn.
Litli Jerrý komst ekki til meðvitundar,
hann dó án þess. Foreldrarnir — hjónin
Stuart — voru eins og lamaðir. Eftir heim-
komuna sátu þau þögul í dagstofunni. —
Hvernig gat þetta skeð? Indæli drengurinn
þeirra tekinn frá þeim, nei, hver gat skil-
ið slíkt? Hver gat gefið svar?
Seint um kvöldið var hankað á dyrnar
hjá þeim. Vingjarnlegur lögregluþjónn kom
með pakka vafinn inn í jólapappír. Hami
leit samúðarfullur á sorghitna foreldrana
og sagði: „Ég tók hjólið drengsins ykkar,
það er hér fyrir utan, og þessi pakki var
hjá því, ég fékk heimilisfangið á sjúkra-
liúsinu. Það hryggir mig, að hann skyldi
deyja.“
Pab'bi tók við pakkanum, og þakkaði þess-
um vingjaimlega lögregluþjóni, en mamma
grét stöðugt, svo það var liann sem opnaði
pakkann.
„Nei, hvað er nú þetta, hrærivél! Ellen,
þetta hefur átt að vera jólagjöf til þín.“
Frú Stuart féll alveg saman, þegar hún
heyrði þetta. Maðurinn hennar hélt áfram:
„Hann hefur látið allt sem hann átti, til
að gleðja þig, Ellen.“
Og það hafði hann gert, hafði meira að
segja gefið líf sitt. Það hafði líka annar
gert, vor elskaði Frelsari. En það hugsuðu
ekki foreldrar Jerrýs um, ekki þetta kvöld,
með svo nýja sorg í hjartanu.
En — samt sem áður — eru vegir Guðs
dásamlegir, hann getur breytt sorg í bless-
un. Hann getur dregið að sér hjörtu mann-
anna barna, gegnum sársauka, og það skeði
einmitt hér.
Jerrý gekk í sunnudagaskóla. Og dag
einn kom kennarinn hans úr sunnudaga-
skólanum í heimsókn til foreldra hans.
Hann talaði í kærleika og huggandi til
16
þeirra, og þeim þótti svo vænt um 'þessa
heimsókn unga mannsins, að þau háðu hanu
að koma aftur, sem hann þáði með gleði.
Oft kom hann til þeirra og talaði við
þau um frelsið í Jesú Kristi. Og áður en
eitt ár var liðið frá dauða drengsins þeirra,
höfðu þau hæði opnað hjarta sitt fyrir
Honum, sem kom á jólunum til að frelsa
synduga menn. Enríþá voru samt spurning-
ar: Hvers vegna — hvers vegna þurfti
Jerrý að deyja? Sunnudagaskólakennarinn
ungi skyldi vel tómleikann og sorg for-
eldranna. Hann sagði: „Eg held, að við
öll höfum okkar trúboðsskyidu að upp-
fylla. Jerrý hefur uppfyllt stna, og svo tók
Jesús hann heim. Gegnum dauða hans
fengu foreldrar hans lífsfyllingu sína í
frelsinu — í Jesú Kristi.“
Hjónin Stuart hugsuðu um þessi orð, og
urðu að viðurkenna, að ef Jerrý hefði ekki
verið tekinn frá þeim, hefðu þau kannski
aldrei hugsað um Guð og himininn. En Guð
ætlaði þeim sérstaka blessun, sem þau vissu
ekki ennþá um. Herra Stuart var falið að
taka að sér drengjaflokk í sunnudagaskól-
anum. Þeir voru á aldrinum 10—12 ára.
Þetta varð fljótlega hans kærasta verkefni.
Frú Stuart sá um heimilið eins og áður, er.
margar einverustundir kölluðu fram í huga
hennar minningar um elskaðan son, sem
hafði fyllt heimilið lífi og gleði. Oft hafði
maðurinn hennar fundið hana inni í her-
berginu hans — sem alltaf stóð óbreytt —
og alltaf grátandi.
Eilt kvöld sagði maðurinn hennar við
hana: „Ellen mín, manstu hvað sunnudaga-
skólakennarinn sagði einu sinni, að við öll
hefðum okkar trúboðsskyldur, «em við ætt-
um að uppfylla? Ég held, að nú sé kominr.
tími fyrir okkur að uppfylla nkkar skyld-
ur, og þess vegna er það nokkuð sem ég