19. júní - 19.06.1961, Síða 15

Kænska konunnar
er söm við sig
frá öld til aldar
og þó síbreytileg
eftir því hvernig hjól tímans hverfist.
Tvískipti maður,
hálfur í veröld sem var
með traust við vald þitt bundið.
Hálfur í veröld sem er,
sem hefur til sýndar en ekki reyndar
hlekkjum af konunni hrundið.
Þú hugðir að ég,
kona tuttugustu aldar,
gengi til lofnarleiks
með sama hugarfari og þú.
Og þó eigi hinu sama
svo tvískiptur ertu,
hálfur í steinöld,
hálfur i atomöld.
Hvers virði er karlmanninum lífið
án veiðar og villibráðar?
Sigurvegari þú,
hin sigraða ég.
Það skyldi lögmál leiksins.
Þér skjátlaðist, ljúfurinn,
er þú hugðir þig sterkastan
varstu veikastur.
Þú, veiðimaður
varst veiddur í möskva
ósýnilegs nets.
0, einfeldningur minn,
svo vel duldi ég
sigurhrós mitt,
að eigi grunaði þig
að örlög þín væru ráðin,
vald þitt brotið,
er þú hugðist drottna yfir mér
með karlmannlegum þrótti þínum
og værir í sjálfsvald sett
hvenær þú yfirgæfir rjóðrið góða
og héldir leiðar þinnar —
einn.
Ég hefti eigi för þína,
slíkt hefði verið óráð hið mesta,
en ég hélt í humátt
á eftir þér,
lokkaði og laðaði,
hamraði járnið,
hitaði þér í hamsi,
var félagi þinn
á dagfundum,
ástmey þín
hverja nótt,
er ég fékk þig
í faðm mér tælt.
Heldurðu að ég skilji ekki til fulls
hvernig þú reynir,
að smjúga frá mér,
kalt en kurteislega?
Hversu vel þú gætir
tungu þinnar,
að í engu þinna orða
felist heit.
En hvílik er ekki einnig
varúð mín,
aðgát og dirfska vegast á
á vandlega stilltum
vogarskálum.
Ég flýti mér hægt,
ofurhægt,
en flýta mér verð ég þó,
áður en önnur hind,
gullinhyrnd,
lokkar þig og laðar
til nýs rjóðurs.
Engu sinni
hefur það brugðizt
að ég væri þér gjöful og góð.
Því hefur sérhver
samverustund okkar
treyst virkið,
sem ég hef hlaðið um þig
til varnar
gegn hindunum,
gullinhyrndu,
sem mæna til þín
fyrir utan
og biða sinnar stundar.
En það verður mín stund,
en ekki þeirra, sem kemur.
19. JtJNf
13