19. júní - 19.06.1961, Side 22

stundum um helgar án erinda. Allir fögnuðu hon-
um og ef til vill mest sú, sem minnst sagði. Um
jólin kom hann. Mér einni gaf hann jólagjöf, stóra
fallega myndahók. Þær voru þá ekki á hverju strái.
Gleði minni verður ekki lýst. Kvöld eftir kvöld
skoðaði ég myndirnar og las umsagnirnar, og ég
bað mömmu að geyma bókina í sparifatakistunni
okkar.
Um páskana þennan vetur gifti elzti bróðir minn
sig. Nánustu ættingjum og vinum var boðið. Kenn-
arinn var í þeim hópi. I/itla kirkjan var full af
fólki. Ég var mjög hrifin. Ég hafði ekki séð gift
fyrri. Margt kom í barnshugann, og þá líka það,
að seinna myndu standa þarna önnur brúðhjón,
sem ég þekkti.
Allt fór vel fram, góður matur á borðum, þegar
komið var úr kirkjunni. Söngur var eftir borð-
haldið og að síðustu dans.
Ég sat hjá mömmu. Kennarinn kom og bauð
henni í dansinn. „Ég dansa ekki,“ sagði mamma.
,,.Tú, þú dansar, ég hef séð það,“ sagði hann og tók
um hönd hennar. „Nei,“ sagði hún, „ég ætla ekki
að verða að athlægi núna.“ „Þá tek ég stúlkuna
mína,“ sagði hann og hneigði sig fyrir mér. Ég
kafroðnaði og flaug í fang hans. Ég hafði lært
sporið hjá honum eins og hinir krakkarnir. Og
þó að ég væri lítið æfð, missteig ég ekki eitt ein-
asta spor. Kennarinn hélt mér fast og svo hátt, að
ég tyllti aðeins tám við gólf. Aldrei lifði ég sælli
stund. Ég, barnið, teygaði „guðaveigar" æskunnar.
Nóttin leið. Vegir skildust. Kennarinn kvaddi
með virktum. Nú yrði langt, þar til fundum bæri
saman. Hann ætlaði í annan landsfjórðung og vera
þar sumarlangt. Brosandi tók hann hönd mína,
þakkaði mér dansinn og mælti til mín góðar óskir.
Hvert hans orð fannst mér sem heit.
Þótt ég lifði í von, fannst mér sumarið lengi að
líða. Og aldrei þessu vant, var kennarinn sjaldan
nefndur. Ef á hann var minnzt, fór mamma alltaf
að tala um eitthvað annað, og ég stillti mig að
spyrja um hann.
Loks kom haustið, og kennarinn var væntan-
legur. Ég efaðist ekki um, að hann kæmi fljótt til
okkar. Og sá dagur rann upp, að fréttin um heim-
komu hans barst okkur til eyrna. Hún barst meira
að segja daginn eftir heimkomu hans. Fréttir ber-
ast því fljótar sem þær eru innihaldsríkari. Kenn-
arinn hafði komið með unnustu sína.
Ekki veit ég, hvernig mér tókst að leyna harmi
mínum. Ég fór í felur og grét, og ég gerði það oft,
<lj£)acýóhrár u
Mig rekur alveg í rogastanz,
hve ríjur djassinn í hlustir manns
sem erkifjandinn og árar hans
útvarpi kvölum Vítisranns,
sem spangóli á hlaÓvarpat hundafans
og hvíandi stóS IroÖi amorsdans
sem vœli þar ástsjúkir kettir í krans
svo klykkja þeir út meÖ
Ó guÖ vors lands.
Erla.

en herti mig samt upp eins og ég gat; ég fann
hvílíkri skelfilegri heimsku ég hafði verið haldin
og fyrirvarð mig meira en orð fá lýst.
Það er ekki líklegt, að ég hafi getað blekkt
heimafólkið, en enginn nefndi neitt. Og systkini
mín stríddu mér ekki. Ég var ákaflega fegin því,
og þó særði það stolt mitt, að þau mundu vita það,
sem þau áttu sízt að vita. Ég hafði alltaf verið
fylgispök mömmu og brá nú ekki þeirri venju,
enda fór hún nú varla svo út fyrir hlaðvarpann,
að ég elti hana ekki. Kæmi ég ekki af sjálfsdáðum,
kallaði hún oft í mig. Hún talaði mikið við mig,
kenndi mér heilræði og fallegar vísur, jafnvel heil
kvæði. og gerði yfirleitt það fyrir mig, sem henni
datt í hug, að ég hefði gleði af.
Mamma var vitur kona. Aldrei nefndi hún kenn-
arann á nafn. Þegar hann kom stöku sinnum, sem
nú var sjaldnar, reyndi ég að vera sem mest úti við.
Aldrei skyldi hann komast að kvöl minni og
heimsku. Sjálfur hafði hann seitt fram tilfinning-
ar mínar löngu fyrir ár fram með óhemjudálæti,
næstum leikaraskap. Það getur verið hættulegt
hverri barnssál að verða fyrir slíku. Oviljandi og
í gáleysi braut kennarinn sigurverk, hið veikasta
og viðkvæmasta sigurverk í mannheimi, barnssál-
ina. Það brotnaði svo hrapallega, að löng ævi gat
aldrei fengið gert við það að fullu.
GuÖriSur Þórarinsdóttir.
20
19. JÚNl