19. júní - 19.06.1961, Qupperneq 28

„Ég hef ekki séð sálfræðing temja hest og get
þess vegna ekkert sagt um það, en maður þarf
vafalaust að komast í samband við hestinn til að
ná góðum árangri. Hesturinn þarf að skilja mann-
inn gegnum taum og hreyfingu. Það þarf sérstök
tök á hverjum hesti.“
„Og að lokum þetta: Mynduð þér treysta yður,
ef nauðsyn bæri til, að taka íslenzka ótemju í stóði
á fjalli og gera hana bandvana?"
„Já, sannarlega,“ segir þessi unga stúlka og leyn-
ir sér ekki undrunin yfir fávísi blaðamennskunn-
ar. er að temja einn fjögra vetra núna.“
H. B. B.
Híbýlafræðingnr.
Frú Kristín Guðmundsdóttir er fyrsta íslenzka
konan, sem lýkur prófi í híbýlaprýði. Hún stund-
aði nám við Northwesternháskóla í Chicagoborg og
lauk þaðan prófi 1946. Að þvi búnu sótti hún
námskeið og kynnti sér nýjungar við þekktan skóla
í New York-borg. Þar buðust henni mörg vinnu-
tilboð, en hugurinn stefndi heim, og hér hefur
frú Kristín jafnan unnið síðan.
„Hvenær hófst áhugi þinn á þessari starfs-
grein?“
„Sem barn langaði mig til að gerast arkitekt,
ekkert annað komst að. Ég viðaði að mér pappa-
öskjum og vindlingastokkum og bjó mér til þorp
og borgir. Um það leyti sem eg lauk stúdentsprófi,
var ekki efnilegt um að litast. öll lönd voru lok-
uð vegna styrjaldarinnar nema Bandaríkin og Eng-
land. Foreldrar mínir hvöttu mig til náms, og það
var þeim kappsmál, að ég legði stund á þá sérgrein,
sem ég gæti unnið að, þótt ég eignaðist heimili og
börn. Híbýlaprýði var í nánum tengslum við
áhugamál mín, og freistandi var að kanna nýjar
leiðir. Ég hef aldrei séð eftir að velja mér þetta
starfssvið. Maðurinn minn er arkitekt, og áhuga-
mál okkar eru mörg hin sömu.
Námið í háskólanum var bæði bóklegt og verk-
legt. Aðaláherzla var lögð á híbýlafræðina, en inn-
an hennar eru margar greinar, svo sem heimilis-
hagfræði, almenn listasaga og listiðnaðarsaga.
Kennt var t. d. um alls konar vefnað, aðgreining
viðartegunda, rakin þróunarsaga gleriðju og leir-
kerjasmíði, kennt að þekkja stíltegundir húsgagna
frá mismunandi tímum og samsetning lita og með-
ferð þeirra.
í verklegu námi urðum við að gera margar
vinnubækur og teikningar. Við vorum send í verzl-
unarfyrirtækin, látin vanda efnisval og vörukaup.
Við urðum að læra, hvaða litir, viðir og áklæði
hæfðu hverju tímabili og vorum ýmist látin teikna
eða gera líkan frá gömlum tímum eða nútíman-
um. Við vorum einnig látin vinna algeng eldhús-
störf, annars gætum við ekki gert réttar eldhús-
teikningar. Samhliða venjulegum eldhússtörfum
vorum við látin læra borð- og blómaskreytingar
og hvaða réttir hæfðu við ýmis tækifæri.“
„En voru ekki byrjunarerfiðleikar eftir heim-
komuna?“
„Jú, svo sannarlega. Ég vissi ekki, hvað ég ætti
að kalla þessa starfsgrein, hringdi því í Jón Aðal-
stein Jónsson norrænufræðing, skólabróður minn.
Hann ráðfærði sig við Björn heitinn Guðfinnsson,
og þeir gáfu mér nafngiftina híbýlafræðingur.
Atvinnumöguleikar voru sáralitlir. Fólk hringdi
til min, bað mig að skreppa með sér inn í nýju
íbúðina eða rabba við sig yfir kaffibolla, en tekjur
mínar urðu sáralitlar, svo að ég gat engan veginn
lifað af þeim. Að lokum tók ég vinnu, sem mér
bauðst hjá Skipulagsdeild Reykjavíkurbæjar. Þó að
það væri ekki i mínu fagi, hafði ég gott af dvöl
minni þar. Á kvöldin og i tómstundum vann ég
að sérgrein minni, og smátt og smátt jukust at-
vinnumöguleikarnir. Nú eru viðhorfin breytt, far-
ið er að líta á hibýlafræðina sem starfsgrein, og
skilningur manna á þörfum hennar hefur aukizt.
Ég mundi hiklaust hvetja stúlkur til að leggja
stund á þetta starf. Reynslan sýnir, að auðvelt er
að sameina híbýlafræðina húsmóðurstörfum. Hægt
er að vinna að teikningum heima fyrir og hag-
ræða vinnutíma oft eftir vild.
26
19. JÚNt