Sólskin - 01.07.1930, Blaðsíða 46

að það er öllum auðna mest
að eiga rólegt skýli.
Og ekkert gat þar grafizt inn,
er glepti hvíldir mínar;
því er mér kærri kofinn minn
en kóngi hallir sínar.
Um þrettán ár ég aftur lít
á æsku minnar daga;
þess alls er skeði, einn eg nýt,
það engin geymir saga.
Ég man að bjarta morgunstund
ég mátti ei fjöri varna,
því gimstein hafði gæfumund
greypt í húsið þarna.
Mig inn í stofu einhver bar,
þar ungbarn reifað leit ég,
sem einlægninnar ímynd var,
og ekkert fegra veit ég.
Og fagurlokkuð kona kvað:
»Með kænsku og tryggðum þínum,
ég fel þér, hvutti, hlutverk það
að hyggja að drengnum mínum*.
Og þannig hlaut ég heilagt traust,
sem hundar glöggast skilja;
og drengnum fylgdi fölskvalaust
af fúsri tryggð og vilja;
44