Sólskin - 01.07.1930, Síða 48

og bækur litla lesandans
þar lágu í engum röðum.
Mér virtist allt svo unaðslaust,
ég einatt þungan stundi;
nú barst mér engin barnsleg raust
sem boð á gleðifundi.
En tíminn læknar manna mein,
að mestu sárið græddist,
þeim auðnusólin endurskein,
því annað barn þeim fæddist.
En hundur aldrei getur gleymt,
þó gráti hann tárum færri;
það hann á allt í hjarta geymt,
sem honum gengur nærri.
Á meðan varir vit og fjör;
þótt vin minn jörðin geymi,
hans augu björt og bros á vör
ég blessa og aldrei gleymi.
Af elli þrek og þróttur minn
er þrotinn — fáir vinir —
ég anda bráðum síðsta sinn
og sofna — líkt og hinir.
Og er þeir sjá mig sofandi
— þótt sé ég vinasnauður —
þá verður sagt með viðkvæmni:
»Hann veslings Snati er dauður*.
46