Sameiningin - 01.04.1886, Blaðsíða 13

—29—
leiðar, að hann yröi eigi lengr sér í vegi, telr hann haröstjcir-
anum trú um, aö friöi ríkis lians sé hætta búin af Gyöingum,
og auðtrúa á allar illar sögur, eins og slíkir menn ávallt eru,
lætr konungr brátt þaö boð út ganga, aö hvert mannsbarn af
Gyöingum um allt Persaríki skuli deyja. Mardokaí hlaut þá
að líöa dauöa eins og aörir Gyðingar, hugsaði Haman, og þá
var hefndargirni hans svalað. Konungr hafði þá enga hug-
mynd um, að Kster var af Gyöingafcilki, og aö hann hafði liana
til dauða dœmda með þessu œgilega boöi. En hún varð nú
verkfœri í hendi drottins til aö frelsa allan Gyöingalýð frá hin-
um yfir vofanda dauöadómi. þegar hiin félck boð frá fóstra
sínum um það, hvað hún þyrfti að gjöra, þá var henni fyrst
um og ci, en þegar hann skýrði ástœðurnar betr fyrir lienni,
lét hún teningunum kastað. „Ef eg dey, þá dey eg“, sagði
lnin. Hún áræddi að ganga óboðin á konungs fund með bœn
um náð fcilki sínu til handa. Guð var með henni, og lýð fyr-
irheitisins er borgiö.—„Estersbók nefnir, aldrei guð“, segir Jón
þorláksson og það með sönnu, en guð er í sögunni um Ester
frá upphafi til enda engu að síör. Ester er alveg ómissandi
hlekkr í atburðakeðju forsjónarinnar til frelsis hinum útvalda
lýö drottins til forna, og hinum synduga heimi síðar meir. Og
í Estersbók eru ótal lexíur fyrir lífið kristilegri kirkju á öll-
um öldum til lærdónrs, ýmist til varúðar, ýmist til eftirbreytni.
Haman var heiðinn, með hjartað fullt af hatri og blóðhefnd.
þar senr heift og hefndargirni býr í hjartanu, þar sem einn grefr
annars gröf, skeytandi ekki því, þó að einn eða þúsund til falli
í gröfina með, þar er Haman enn á lífi. Og það er of mikið enn
af Hamans hugarfari meðal fólks þann dag í dag með kristnu
nafni,—eitthvað af því víðast hvar í söfnuðum vorum. Burt með
Haman úr mannlegu félagi; burt með hann úr kristninni! þú;
sem býr yfir gallbeiskju beiftarfulls hjarta, haföu það hugfast,
hvernig fór fyrir Haman.—I Hávamálum stendr:
Og á öðrum staö:
Vin sínum
skal maðr vin vesa,
þeim ok þess vin;
en óvinar síns
skyli enginn maör
vinar vinr vesa“.
í ijallroeöu frelsarans stendr:
„Ef þú átt annan,
þanns þii illa trúir,
villdu af hánum þ<> gótt geta,
fagrt skaltu við þann mæla,
en fiátt hyggja
ok gjalda lausung við lygi“.
Elskið óvini yðar; blessið þá,