Sameiningin - 01.08.1886, Qupperneq 11

—91—
hin kristilega trúin ? og hvað tlugar þá hin hreinasta kristilega
tráarjátning ?—íslendingar, drögurn tafarlaust það merki upp í
öllu voru félagsslífi, sem sýni, að vér séum sannir lærisveinar
Jesú Krists, til þess að liann, er vér segjumst trúa á,verði hjá
oss vegsamlegr. Gjörum útlægt hið eigingjarna, vanþakkláta,
kærleikslausa, hrœsnisfulla Júdasar-hugarfar, sem rekr mann-
inn út í hin yztu myrkr, þegar einir 30 silfrpeningar eru í aðra
hönd. Júdas trúði á Mammon, þótt hann teldi sig lærisvein
Jesú. Mammon á enn ríki í heiminum, og aldrei frernr en nú
og hvergi fremr, eflaust, en í þessu landi. Sá, sem gefr sig hon-
un á vald, og telr sig þó einn af lærisveinum Jesú, hann gjörist
nýr Júdas. það nafn vill enginn hera. En einnig þeir, sem
hærra hugsa en Júdas, þurfa að sér að gæta. Einnig þeir, sem
finnst þeir elslci drottin af öllu hjarta, þurfa að vaka yfir veik-
leika sínum. 011 kristnin muni eftir áminning drottins til Pétrs.
„Gef mér, Jesú, að gá að því:
glaskeri ber eg minn fésjóð í“ (shr. 2. Kor. 4, 7).
þegar Jesús byrjar þann kafla rœðu sinnar, sem hin 9. lexía
hefir inni að halda, þá er auðséð, að djúp sorg hefir fyllt hjörtu
allra lærisveinanna. þeir hræddust hina óhjákvæmilegu skiln-
aðarstund eins og þeir ætti sjálfir að ganga út í opinn dauðann,
og jafnvel enn þá miklu meir. Hve margr vildi ekki heldr
deyja sjálfr heldr en lifa og verða að sleppa hinutn hjartkær-
asta ástvini sínum út í dauðann! „Til hvers er að lifa, þegar
ljósið augna minna er slokknað í daúðanum?“ hugsar margr
á stund sorgarinnar og skilnaðarins. „Ó, að mega nú deyja
líka! “ — „Hjarta yðar skelfist ekki“, segir Jesii og bendir læri-
sveinunum um leið á það, er tekið gæti óttann úr sálum þeirra:
trúna á guð og trúna á hann sjálfan. Hvað getr geíið hjarta
þínu frið, maðr, þá er þú stendr grátandi við banabeð eða gröf
ástvinar þíns, annað en hin kristilega trú ? Og þú, sem átt ást-
vini og getr búizt við að missa þá á hverri stundu, hefir þú
ekki í þessu einu nóga hvöt til þess að halda þér dauðahaldi
við hinn eina, er getr gefið lijartanu frið á skilnaðarstundinni ?
„Herra, sýndu oss föðurinn, og þá nœgir oss“, sagði Filippus. það
er einatt í lífinu, að maðrinn óskar ekki eftir að sjá guð; maðr-
inn flýr oft burtu frá augliti guðs eins og Jónas spámaðr gjörði
forðum, þá er drottinn bauð honum að boða vilja sinn þeim,
sem í myrkrunum sátu. En þegar dimmar af nótt mótiætisins,