Sameiningin - 01.06.1887, Qupperneq 7

—55—
eftir á fráhverfr því, er í fermingunni er hátíðlega heitiS að fram
fylgja. AS geta sagt sér þaS fyrir í hvert skifti sem stœrri eSa
minni ungmennahópr er fermdr í einhverjum söfnuði, aS þriðj-
ungrinn eða helmingrinn eða, ef til vill, enn fieiri í þeim hóp
hverfi frá kristindóminum fyr eða síðar, þrátt fyrir hiS hátíSlega
fermingarheit, það er óneitanlega hryggileg tilhugsan. En þetta
getr nú í rauninni hver hugsandi maSr sagt sér fyrir við ferming-
ar í kirkju vorri, ef hann ekki lokar augunum fyrir því, hvar
fjöldi af fermdu fólki þjóðar vorrar stendr á þessum tíma, bæði
hér í landi og heima á Islandi.
HvaS á þá hér við að gjöra ? Sumir munu svara : „Bezta
úrræðiS er að hætta alveg viS ferminguna, til þess aS hvorki
kirkjan í heild sinni né hinir einstöku, sem fermdir eru, syndgi
fratnar með henni“. þessu er haldið fram í ritgjörS einni, sem
reyndar er engan veginn í kirkjulegum eðaaS minnsta kosti ekki
í lúterskum anda, í „Fjallkonunni“ 8. Marz síðastl.; þar segir meS-
al annnars: „EiStaka unglingsins er barnalegr siSr og byggist
á misskilningi. það á aS vinna menn til að iSka dyggSina
ineð því að setja þeim fyrir sjónir elsku hins algóSa föður og
ágæti dyggðarinnar sjálfrar, en ekki með samningum og svar-
dögum.“ Ef svo væri til ætlazt af kirkjunni með fermingunni
aS taka unglingana nauSuga eSa aS ininnsta kosti ósannfœrSa
og láta þá vinna eið aS kristindóminum, þá væri þetta satt og
rétt. En af því það er ekki, heldr er hugsanin sú, aS ung-
lingarnir, sem upp vaxa í söfnuðunum, jafnóðum og þeir fá
persónulega sannfœring fyrir sannindum hinnar kristnu trúar,
játi opinherlega fyrir söfnuSi sínum þessa sannfoering sína, þá
er þessi aSíinning ástœðulaus og ranglát. Fermingin er ekki eða á
eftir hugsjón sinni ekki aS vera neitt annaS en slík játning.
Og þegar þessu er haldiS föstu, þá liggr fermingarspursmáliS
opiS fyrir, svo hverjurn manni ætti aS vera ljóst, hvaS við er
að gjöra. I frjálsum sjálfstjórnanda söfnuSi hljóta menn, eins og
áSr er á vikið, aS hafa einhverja trygging fyrir því, aS hver sá,
er fullkominna réttinda á aS njóta í safnaSarfélaginu, undir
gangist grundvallarlög þess félags, en hjartaS í grundvallar-
lögum kristins safnaðar er auðvitaS trúin á þaS, sem játaS er í
fermingunni; svo það er þá eigi meiri barnaskapr að ferming
er haldiS í kristnum söfnuSi, eins og í vorri kirkju er til ætl-
azt að hún sé, heldr en að hvert veraldlegt félag sem er hefir
i