Sameiningin - 01.06.1887, Síða 8

-
—56—
lög, sem allir ]?eir, er í þaS ganga, sknldbinda sig til að halda.
011 vandræðin út at' fermingnnni í kirkju vorri hyrfi eða að
minnsta kosti minnkuðu til stórra muna, ef þess væri vandlega
gætt, að enginn uuglingr væri staðfestr fyr en vissa væri feng- *»
in eða að minnsta lcosti miklar líkur fyrir því, að hann hefði
fengið eigin sannfœring fyrir kristinni trú, svo að hann í sann-
leika staðfesti sig sjálfr í kristninni með fermingunni. þá yrði
fermingin engin dauð seremonía fyrir unglingunum, enginn yfir-
skotseiðr, engin nauðungareiðtaka, ekkert innsigli frá kirkjunni
upp á það að hann væri út skrifaðr úr skóla kristindómsins.
Hann inn skrifaðist þá þvert á móti til fulls og alls í þennan
skóla. En þá yrði allir auðvitað eigi fermdir á sama aldrs-
skeiði, sumir eigi fyr en þeir væri fullorðnir, og sumir, ef til
vill, aldrei. það er líkt með ferminguna eins og með hina svo
kölluðu prestvígslu. Með fermingunni eru þeir, sem í œsku
hafa skírðir verið, að vissu leyti vígðir til hins almenna prest-
dœmis kristinna manna (1. Pét. 2, 5. 9; Opinb. 1, 6; 5, 10); með
prestvígslunni vígjast menn til hins sérstaka prestdœmis, kenni-
mannsstarfsins eða prékikara-embættisins. A undan hvorri
tveggji vígslunni er ætlazt til að gangi próf: fermingarprófið,
guðfrœðisprófið. Hvort skyldi nú að sjálfsögðu hver sá, er 4
staöizt hefir guðfrœðispróf, vígðr til prests ? Getr ekki hugsun-
arháttr og lífshegðan þess, er náð hefir guðfrœðisprófi, jafnvel
með góðum vitnisburði, verið svo, að augsýnilegt sé, að það er
óhœfa að hann fari að takast á hendr forstöðu í kristnum
söfnuði ? það munu flestir viörkenna; enda hefir einatt á Is-
landi heyrzt um það megn umkvartan, að kirkjustjórnin þar
hleypti inn í prestsembætti hverjum þeim, sem guðfrœðisprófi
hefir náð, hvort sem hann hefði nokkra aðra hœfilegleika til þess
að takast það starf á hendr heldr en þekkinguna eina ellegar
ekki. Getr þá almenningr, þegar hann hugsar sig um, verið svo
ósamkvæmr sjálfum sér, að telja sjálfsagt eða jafnvel heimta, að
hver unglingr sé fermdr, vígðr af kirkjunni tifhins almenna prest-
skapar, hvað sem lífsstefnu hans líðr, ef hann að eins hefir numið ^
hið kirkjulega frœðaágrip vort og getr staðizt próf í því nokk-
urn veginn ? Getr ekki hver maðr séð, að það er hrópleg synd
að láta unglinginn vinna staðfestingareið, eins dýran og ferm-
iugarheitið er, meðan kristindómrinn er enn að mestu eða öllu
leyti fyrir utan hjarta hans ? Eiga ekki allir kristnir foreldr-