Sameiningin - 01.11.1887, Qupperneq 5

138—
lagsskapr allr rneðal íslendinga rnnni mestmegnis verða til þess að
korna einstökum mönnum upp, auöga og hefja til tignar þá, sem te-
lagsskapnum stjórna, en almenningr beri ekki annaS úr býtum en
að fáá sig nýjar byrðar, auknarálögur, tiliinnanlegar skyldukvaðir.
þaS er þessi tilfinning hjá fjölda fólks af vorri þjóð, sem tálm-
ar öllu fólagsskaparlífi vor á meSal, enn sem komiS er, í þessu frjálsa
landi. Og hinar óheppilegu stjórnarástoeSur, sem þjóSin íslenzka
hefir veriS háS um langan aldr, hafa komiS þessari tilfinning
inn í huga almennings. Sanngjörn lög og réttlát stjórn breyta
hugsunarhætti þessum, svo aS tortryggnistilfinningin, sem nú
er svo rótgróin hjá mönnum, hverfr. En þaS sýnist eiga langt
í land, aS Island fái sanngjörn lög og réttláta stjórn. þaS sýn-
ist vera jafnlangt þess aS bíða eins og þess, aS kirkjan þar rísi
úr því dauSadái, sem allir viðrkenna aS hún liggi nú í. það
er kirkjan, sem á að við halda kristindóminum meSal þjóSar
vorrar. Ef lifandi kristindómr nær aS ríkja hjá hinni íslenzku
þjóð, þá hverfr ójöfnuðrinn, ranglætið, kærleiksleysiS, ekki ein-
ungis í prívatlífi manna, heldr og í stjórnmálum og löggjöf, aS
svo miklu leyti sem stjórnin og löggjöfin eru í höndum almennings.
„ Vér erum nœrri dauð'a, en sjá, vér lifum samt“ (2. Kor.
6, 9).
I 148. sálmi DavíSs er einkennileg og merkilega hátíSleg
O O Ö O
lofgjörð til drottins. þar er talaS til sólar og tungls og stjarna,
til himnanna, til vatnanna, til ófreskjanna og undirdjúpanna, til
eldsins og haglsins, til snjávarins og þokunnar og stormanna,
til fjallanna og hæSanna, til trjánna, til villudýranna og fón-
aSarins, til fuglanna og ormanna, og þeim, ásamt hersveitum
englanna í himninum, ásamt œðri og lægri, yngri og eldri með-
al manna hér á jörSu, boðiS aS lofa drottin. Ollum mun þykja
eitthvaS stórkostlegt viS slíka áskoran. En hvort menn al-
mennt skilja hana, það er annaS mál, stórmikiS efamál.
Hvernig geta menn sagt dauðum eða skynlausum hlutunum að
lofa drottin ? Eða mun nokkuð náttúran breyta gangi sínum
fyrir áskoran dauSlegra manna, og það enda þótt mennirnir
væri fullir af guðlegri andagift ? Munu himintunglin eða
höfuðskepnurnar, fjöllin eða trén, fénaSrinn eSa fuglarnir eSa