Sameiningin - 01.11.1887, Qupperneq 8

—136—
úran allt í kring um oss á þessum tíma ársins prédikar þetta fyr-
ir hverju mannsbarni voru um leiö og hún er aS flytja oss inn í
vetrinn.
þaS er kominn vetr. SutnariS er húiS aS kveSja oss. HaustiS
flutti oss fleiri og fleiri vetrarmerki jafnvel áSr en vetrinn, eftir
íslenzkum tímareikningi, gekk í garS. JörSin hylst um þetta
leyti, á því svæSi, er vort fólk byggir, hér og heima á Islandi,
sinni vanalegu hvítu líkbæju. Kuldinn og klakinn fær nú úr
þessu fullkomiS ríki hjá oss í náttúrunni. Dagarnir styttast
óðum, og nóttin lengist aS sama skapi. Líti menn yfir jörðina
aS haustlagi, þá er nálega ekkert annað en tóma visnan að sjá
í gróðrarríkinu; blómin eru fallin; laufin á trjánum visna og
falla til svojarSar, sum fyr og sum seinna, þar til ekkert er eftir;
og áSr en snjórinn hylr jörSina eru allar grasslétturnar orSnar
nábleikar og búnar til moldar. Er ekki lexía í öllu þessu fyrir
oss ? Hefir náttúran ekki talaS til þín, dauSlegr maðr, á næst liS-
inni tíð ? Og talar hún ekki til þín nú ? Getr þú litið grösin í
sinni visnan á haustum eða í vetrarbyrjan svo, aS þú ekki fáir
þar neina hugvekju, lærdómsríka bending með tilliti til sjálfs
þín, meS tilliti til þíns eigin lífs og þíns eigin dauða ? Oss finnst,
að enginn geti annað, svo lengi sem nokkurt grasstrá stendr
upp úr snjónum á jörSinni umhverfis hann, en heyrt hvert ein-
stakt þessara visnuðu grasstráa og þau öll í einu tala, enda þótt
þau í bókstaílegum skilningi öll þegi, prédika fyrir oss meS
guSlegu máli, þó aS þeim hafi ekkert mannlegt eða jarSneskt mál
veriS gefið. Hver, sem leggr við eyrun, getr heyrt þau öll tala
nú. þau prédika öll, eins og meS einum munni, hiS sama sem
Páh oostuli prédikaSi til forna, þetta: „Vér erum nærri dauSa,
en sjá, vér lifum samt“. Visnanin varð meiri og meiri eftir því
sem lengr leið fram á. haustiS, og eftir aS reglulegr vetr er
kominn, er visnanin orSin algjör, og nvi höfum vér nærri því
tóman dauSa fyrir augum vorum í náttúrunni. En vetrinn stendr
ekki yfir nema sinn á kveSna tíma, og þegar hann er á enda,
og vorsólin hefir sent hingaS niSr hina vermandi geisla sína, þá
vaknar aftr líf af dauSa, trén skrýSast aftr sínum grœnu lauf-
blöSum, og grundirnar standa á ný grœnar og grasi klæddar.
Freekornin, sem á liðnu sumri eru fallin í jiirðina, lifa, þó aS þau
frjósi og deyi meSan vetrinn stendr yfir.