Sameiningin - 01.03.1888, Blaðsíða 9

líSa. Sér nú ekki hver maSr þann mikla mun, sem á því er,
aS vera bundinn viS krossinn fús eða nauðusr, saklaus eSa sekr ?
aS láta eigin synd og jafnvel eigin óguðleik,—eSa eigin kærleik
krossfesta sig ? 0, maSr, láttu ekki þinn kross vera neinn ræn-
ingja-kross. Láttu liann vera Krists kross. En ef eigin sekt
hefir korniS þér upp á krossinn eins og þeim tveim, sem með
Jesú voru krossfestir, ef þú, eftir að mótlætiS er yfir þig komiS,
sér, að þú ert að iíða þín eigin. syndagjöld, minnzt þess þó, aS
þinn kross getr enn orðið að Krists krossi. Líttu á hina tvo,
sem með Jesú voru krossfestir. þú getr, meSan þú sjálfr ert
viS krossinn buridinn, forhert hjarta þitt, eins og sá af ræn-
ingjunuin, sem hæddi Jestim eins og heimsbörnín þar á aftöku-
staðnum, guðlaus og enn þá krosslaus. En þú getr líka látið
hjartaS hið syndmædda bráSna, kallaS til Jesii og beSiS hann
bjarga sálu þinni. OSar en hinn iSrandi ræningi snýr hinni
biSjandi sál sinni til Jesú með þessum orðum : „Minnztu mín,
herra, þegar þú kemr í ríki þitt“, heyrir hann kærleikssvariS
guSdómlega: „Sannlega segi eg þér : 1 dag skaltu vera meS
mér í paradís". Og óðar en bœnin er risin upp í hinu sundr
kramda hjarta, er kross þessa stórsynduga aumingja orSinn aS
Krists krossi 0, hve nær sem þér þurfiS aS verSa bundnir
viS einhvern kross, látið hann áðr en lýkr verSa blessaðan
Krists kross. Er ekki ógrlegt aS heyra háSyrSi og hróp, for-
herSingartal og guðlast frá þoim manni, sem negldr er á
kross ? VoSalegt er að heyra rnenn tala og sjá menn breyta
guSlaust á gleSidögum lífsins. Atakanlegt er aS vita menn
gjöra gabb aS öllu guSlegu, öllu því, sem kristnum mönnum
er heilagast af öllu, meðan ekkert amar að í lífinu. En það
tekr átján yfir, þegar maðr, sem er aS stríða vanmáttugr við
öfl mótlætisins og dauSans, treðr hann undir fótunum, sem í
heiminn kom til að milda og helga og blessa krossinn.—Eg sé
hiiunaríki og guðs eigiS kærleikshjarta opið, þegar eg lít Jes-
úm negldan á sinn kross. Eg sé aurnt stórsyndara-hjarta bráðn-
aS og til náðar tekið og í guSs mildum miskunnarhöndum,
þegar eg lít liinn iSranda, biSjanda ræningja á sínuin ki-ossi
Og hjarta mitt, veikt og syndugt eins og þaS er, fyllist lofgjiirS,
þakklæti og himneskri von við þessasjiín.—Er svo nokkurhugg-
un í því aS líta hina mannlegu mynd, sem negld er á liinn jiriðja