Sameiningin - 01.07.1891, Qupperneq 6

—70-
sd kirkjuþingsályktan frá í fyrra hefði ekki verið tómr
dauSr bókstafr, þá hefði hann og varaforseti (séra Friðrik
Bergmann) látið prenta júbílprédikanir sínar heima á Is-
landi, og vildi hann mælast til, að kirkjuþingsmenn styddi
góðfúslega að sölu þess bœklings hver í sínu byggðarlagi.
í nefnd til að íhuga ársskýrslu forseta kaus þingið þá
séra Steingrím N. þorláksson og Friðjón Friðriksson.
Til embættismanna kirkjufélagsins fyrir hið komanda
ár voru kosnir: séra Jón Bjarnason forseti, séra Friðrik J.
Bergmann varaforseti, séra Steinwrímr þorláksson skrifari,
G. S. Sigurðsson varaskrifari, Arni Friðriksson féhirðir>
H. Hermann varaféhirðir.
Akveðið, að hafa engan fund næsta dag — íslendinga-
daffinn. En um kvöldið eftir kl. 8 ffutti séra Friðrik J.
O
Bergmann fyrirlestr um lífssJcoð'anir.
3. fundr, föstud. 19. Júní, kl. 9 f. m.
Kjörbréf tveggja nýkominna þingmanna, Jóns Skander-
begs fyrir Yídalíns-söfnuð og Kristjáns Abrahamssonar fyrir
Yíðines-söfnuð, rannsökuð og samþykkt.
Álit standandi nefndar frá síðasta kirkjuþingi lesið upp
af séra Friðrik J. Bergmann, þannig ldjóðanda:
Standandi nefnd þeirri, sem kosin var á 6. ársþingi
kirkjufélagsins, sem haldið var við Icel. River, voru falin
að eins tvö mál til meðferðar og íhugunar, hið fyrra um
bréytingartillögu eina, sem fram kom á síðasta kirkjuþingi
við 6. grein grundvallarlaganna, og hið síðara um játning
kirkjuþingsmanna. Um þessi tvö mál leyfir hún sér að
leggja fyrir þingið svo hljóðanda álit:
I. Breytingartillagan við 6. gr.
Tillaga þessi fer fram á, að orðinu „skal“ í 6. gr. verði
breytt og í stað þess komi: sérhver söfnuðr hefir rétt til
að senda“ og að greinin skuli breytast í rétt mál eftir
því. Nefndin fær ekki séð, að breyting þessi hafi eigin-
lega nokkra þýðing. þetta er almennt lagamál. Béttindin
felast í skyldunni og skyldan í réttindunum, svo að í raun
og veru verðr þýðing orðanna mjög lík. En nefndinni
virðist fremr þörf á að styrkja þá meðvitund hjá söfnuð-
unum, að það sé sjálfsögð skylda þeirra að seniia menn á
kirkjuþing en að draga úr henni á nokkurn liátt. þegar
einhver söfnuðr sérstakra kringumstœðna vegna sér sér ekki
fœrt að rœkja þessa skyldu, verðr hann að gjöra kirkju-