Sameiningin - 01.01.1896, Blaðsíða 8

108
kirkjumálum. Einn þennan glujrga ciga Jslendingar, og er
í'agrlega grafið á liann nafn séra Jc5ns Bjainasonar, forseta
íslenzka kirkjufélagsins. þegar rnaðr er kominn inn í þessa
kirkju, finnst manni eins og öll saga hinnar lútersku kirkju
skíni rneð sölarljósinu í gegn uin þessa glugga, og maðr fer að
biðja, að kirkja siðabótarinnar baldi áfram að vera Ijósberi
þjóðanna og þá, um fram allt, Ijósberi þjóðar þeirrar, sem maðr
kallar sína eigin.
Aldamót, tímmti árgangrinn, eru nú loksins nýkomin
hingað vestr frá Reykjavík, þar sem þau eins og að undanförnu
hafa prentuð verið (í prentsmiðju „ísafoldar"). þau hafa verið
ergilega lengi á leiðinni í þetta skifti, því cftir tilkynning frá
Reykjavík til ritstjórans, séra Friðriks J. Bergmanns, eiga þau
að hafa verið send þaðan fyrir lok Októbermánaðar, en hingað
til Winnipeg náðu þau ekki fyr en rétt eftir nýár.
Efnið í þessu hefti er : 1. þrjú kvæði eftir danska skáldið
Oliristian Kie.hardt, íslen/.kuð af séra Valdemar Briem („Okunna
landið“, „llvalaveiðin" og ,,Prestskosningin“). 2. Teikn tímanna,
fyrirlestr frá síðasta kirkjuþingi, eftir séra Friðrik J. Bergrr anrt.
3. Forlög, fyrirlestr frá sama kirkjuþingi, eftir ritst. „Sam.“
4. „Komið og sjáið!“ eftir séra N. Steingrírn þorláksson. ó. Um
eðli og ávexti trúarinnar, eftir séra Björn B. Jónsson. 6. Ný
húslestrarbók, ritdómr um prédikanasafn séra Páls heitins
Sigur ðssonar, eítir séra Friðrik J. Bergmann. 7. Undir lindi-
trjánum, sjö stuttar ritstjórnargreinir um nýjar íslenzkar
bókmenntir.
,.Aldamót“ þessi eru að stœrð og útliti eins og liinir undan
gengnu árgangar, og verðið hér vestia hið sama og áðr, 50 cent.
Fvrir málfróðum mönnum þarf, ef til vill, að afsaka það,
að stafsetningin á ,.Aldamótum“ er nokkuð breytileg. Reglan
hetír verið sú, að hver einstakr höfundr, sem legði t'.l ritsins,
fengi þar að halda sinni eigin stafsetning. En í þetta skifti
hetír þessi regla valdið talsverOim ruglingi við prentanina.
Mest höfurn vér eðlilega tekið eftir þessu að því, er snertir fyrir-
lestrinn uni „forlög“. Höfundr hans ritar íneðal annars -r í
staðinn fyrir -ur í beygingar-endingum nafnorða, einkunna, at-
viksorða og sagna, þar sem svo á að rita eftir fornnrálinu, og