Sameiningin - 01.11.1896, Blaðsíða 7

—135—
kl. 9 til 10 um morguninn, var borgin að mildu leyti lögð £
rústir. Og miili 30 og 40 þúsundir manna fengu hræSilegan
dauSa. Einhver fyrsta byggingin, sem hrundi, var hin œgilega
höll hins trúarlega rannsúknarréttar. Konungshöllin fór sömu
leiS, kirkjurnar, sölubúðirnar, prívathúsin. Og ekki aS gleyma
fangelsunum, þar kom nálega allt þaS bókstaflega fram, sem á
er minnzt í texta vorum : „gruudvöllr þeirra hristist, og jafn-
skjótt opnuSust allar dyr og fjötrarnir duttu af öllum“, sem þar
höfðu veriS innilokaSir og beSið höfðu dóms og dauSa. En sá
var hinn mikli munr á föngunum, sem losnuðu úr fangelsunum
í Lissabon við hið mikla níittúru-undr jarSskjálftans þar, og
föngunum, sem samkvæmt sögu texta vors fjötrarnir duttu af
í fangelsinu í Filippíborg við hinn yfirnáttúrlega jarðskjálfta,
er þar kom fyrir, að hinn fyr nefndi fangalýðr, að svo miklu
leyti sem hann kemr til sögunnar eftir aS hann hafði fengið
hið óvænta frelsi, fylltist djöfullegri vonzku, sleppti sér óðar en
hann var orSinn laus út í rán og önnur verstu hrySjuverk, þar
sem aftr á móti fangarnir í texta vorum héldu sér algjörlega
rólegum inni í hinu opnaða fangelsi og gjörðu enga minnstu
tilraun til aS nota sér hiS óvænta frelsi til persónulegra hags-
muna, jafnvel eigi til þess að skjóta sjálfum sér undan hinu
borgaralega réttlæti eða ranglæti, sem hafði látiS loka þá þar
inni. í hópi þessara síSar nefndu fanga voru tveir menn, sem
höfðu í sálum sínum það guðlega afl, er dugði til þess eigi að
eins að halda þeim sjálfum kyrrum og rólegum, heldr líka öllum
hinum föngunum. það voru þeir Páll postuli og samverkamaðr
hann og félagsbróðir Sílas. Og aflið hið guðlega í sálum þeirra,
sem þessu kom til leiðar, það var trúin þeirra á hinn krossfesta
og upprisna mannkynsfrelsara Jesúm Krist. Fyrir boðskapinn
hans höfðu þeir — nýlega komnir austan úr Asíu til Filippí-
borgar í Evrópu — fyrst verið grimmilega húðstrýktir og síðan
hnepptir í þetta varðhald þar í borginni. 1 hið innsta varSl ald
borgarfangelsisins hafði þeim verið kastaS og fœtr þeirrasettir í
stokk,—hvorttveggja til þess að sízt væri líklegt, að þeir slyppi út.
þeir áttu víst áreiðanlega ekki aS sleppa þaðan út fyr en með
dauðanum. Og til enn þá frekari tryggingar því, aS þeir slyppi
ekki, var fangelsisverðinum af yfirvöldum borgarinnar, sem
rannsóknarlaust og samvizkulaust léturefsa þeim á þennan hHt,