Sameiningin - 01.06.1898, Blaðsíða 3

—51
Einn ófyrirgefanlegr ósið’r hjá oss íslendingum er umgangr
sá, ráp út og inn, sem margir gjöra sig seka í meðan á guðs-
þjónustunni stendr. þetta trufiar hugi þeirra, sem eru að taka
þátt í guðsdýrkaninni, og hefir ósegjanlega ill áhrif á þann, sein
stýrir athöfninni eða prédikar. Eg held samvizkusömum presti
verði ekki gjört annað meir til skapraunar en það að glepja
fyrir honum með háreysti eða umgangi meðan hann er að
prédika guðs orð það, sem honum liggr á hjarta. Slíkt enda-
laust ráp gjörir prestinuin nálega ómögulegt að prédika og
áheyrendunum ómögulegt að njóta orðsins. TJmgangr eftir að
guðsþjónusta er hyrjuð ætti alls ekki að þolast nema að því
leyti, sem hann í einstökum tilfellum getr verið alveg óhjá-
kvæmilegr. þeir, sem til kirkjunnar koma eftir að tekið er
til, ætti að varast að glepja fyrir nokkrum þá þeir ganga inn.
Helzt ætti þeir að ganga inn undir söng eða forspili orgelsins.
Meðan stendr á bœnagjörð eða þjónustunni fyrir altarinu ætti
enginn að ganga inn, heldr bíða í forkirkjunni þar til breyting
vcrðr á í guðsþjónustunni.
Enn er eitt, sem lagfœrast ætti hjá oss. það er hluttaka
safnaðarins í guðsþjónustunni. Menn eru yfir höfuð mjög tregir
til að sýna það í nokkru, að þeir sé með í því, sem fram fer
Tökum til dœmis sönginn. það er elcki nema í örfáum kirkjum
safnaða vorra, að um nokkurn verulegan safnað'araong sé að
rœða. AU-víðast er það þannig, að fáeinir menn standa einhvers-
staðar sér og syngja, en allr þorri fólksins að eins liorfir og hlust-
ar á. Helmingrinn af söfnuðinum er salmabókarlaus í kirkj-
unni. Auðvitað geta ekki allir sungið, en miklu fleiri geta það
að einhverju leyti en gjöra. Og öllum ætti þó að vera mögulegt
að halda á sálmabókinni og segja í huga sér, ef ekki syngja, orð-
in, sem sungin eru. Söngrinn er lofgjörð til drottins og bœn
stýluð til guðs,og það er sýnilega ósamboðið bæði guði og söfnuð-
inum, að fáir menn að eins framkvæmi það, en allr þorri fólksins
korni þar hvergi nærri, það er að sönnu sjálfsagt, að nokkrir
þar til hœfir menn myndi sérstakan söngflokk, sem stýrir
söngnum. því er stundum haldið fram, að þessir fáu æfðu
söngmenn ætti einir að syngja, því þá verði söngrinn fullkomn-
astr að íþrótt. En þess ber að gæta, að enda þótt kirkjusöngr-
inn eigi að vera sem fegrstr, þá er þó íþróttin ekki áherzlu-