Sameiningin - 01.06.1898, Blaðsíða 4

—52—
atriðiö. Menn fara ekki í kirkju aSallega til að dást að íþrótt-
inni hvorki í söng eða rœSu, heldr til aS dýrka drottin og
heyra hiS einfalda orS hans prédikaS. þaS er annars víSa í
kirkjum hér í landi og víSar, aS „söngtíokkarnir' líkjast mest
leigSum íþróttarmönnum. LéttúSin og kæringarleysiS skín út
úr þeim cins og gjörist í leikhúsum. þennan „ósiS“ hérlendra
manna eigum vér aS varast eins og vér eigum aS Jæra af þeim
hina mörgu góSu siSi. sem þeir hafa umfram oss. Sannleikrinn
er, aS þeir, sem hafa þá köllun fengiS öSrum fremr, aS frambera
drottni bœnir, þakklæti og lofgjörS í ’neJgum sálmasöng, hafa
JilotiS heilaga köllun. Til þess ætti aS vera valdir aS eins
sanntrúaðir og lieithjartaSir menn, menn, sem leggja allan hita
hjarta síns í sönginn og láta tóna sína stíga upp úr djúpi náSar-
þyrstra sálna sinna. þá fyrst geta þeir knúS fram samskonar
tilfinningar úr hjörtum annarra og greitt bœnarandvörpum
syndugra manna leiS upp aS náSarstól drottins.
TregSan hjá söfnuSunum til aS taka þátt í guSsþjónustu-
athöfnunum kemr einnig einatt í ljós í sambandi við bœnirnar,
sem fluttar eru í kirkjunni. þaS ætti þó að vera öllum, sem
annars trúa, unnt aS sýna hluttöku í boinagjörSinni, því
til þess útheimtist alls engin íþrótt. En þaS sýnist valta fyrir
svo ótal mörgum, aS í kirkjunni sé þeir að eins sem áheyrendr
og áhorfendr. þá er þó kristileg guðsþjónusta fyrst eðli sínu
samlcvæm, þegar allir biSja þar með einum anda og einum
munni. Og hin ytri hegSan fólksins er engan veginn þýðingar-
laus í sambandi viS tilbeiðslu hjartans. þegar allir sitja
hnakkakertir í sæturn sínum og glápa á prestinn, sem er aS
bera fram bœnirnar á stólnum eða fyrir altarinu, eins og þar sé
um athöfn aS rœða, sem þeim aS eins komi viS að því leyti, að
þeir taki eftir og horfi á, þá verðr sú bœnagjörS oftast að litlum
eða engum notum fyrir söfnuSinn, naumast annaS en tómt form,
dauð seremonía. Allr söfnuð'rinn á að sýna þaS, að hann sé aS
biSja, hver maðr aS beygja sitt höfuS meS heilagri lotning. þá
skal það sannast, aS hinn innri bœnarandi fær margfalt lietr
notiS s'n og fleiri og fleiri bœnarstef fara að stíga upp frá
hjörtunum. þegar prestrinn, sem er að bera bœnirnar fram
fyrir hönd safnaSarins, finnr, að hann er einn í því verki, aS
hugir fólksins fylgja honum ekki upp bœnarstigann, þá er eins