Sameiningin - 01.01.1900, Page 4

164
bættinu til, þaö er fáránlegasta óvit. Reykvíkingar ætti sann-
arlega að vera ]?ess umkomnir, að halda eina þrj á presta og
launa þeim sómasamlega. En því fer svo fjarri, að nokkuð
þvílíkt hafi þótt í mál takanda að undanförnu, að hinn fjöl-
rnenni söfnuðr dómkirkjunnar hefir jafnvel ekki séð sér fœrt
að hressa við hina auðvirðilegu og eyðilögðu girðing utan um
grafreitinn sinn,eða ekki viljað leggja í þann lítilfjörlega kostn-
að af því að sú umbótarskylda heyrði landinu í heild sinni til,
en ekki þeim sérstaka söfnuði. þar sem svona er hugsunar-
háttrinn kirkjulegi orðinn, þar þarf vissulega einhver bylting
að verða, svo menn neyðist til að hugsa öðruvísi. Og nú er
slík bylting komin fram. Ef fríkirkjusöfnuðrinni nýi deyr ekki
mjög bráðlega, sem vonanda og óskanda er að ekki verði, þá
má þó vafalaust búast við því, að líf hans veki svo mikið kapp
hjá þjóðkirkjusöfnuðinum í Reykjavík til framkvæmda, að
hann að minnsta kosti fari nú upp á eigin býti að hirða kirkju-
garðinn sinn sœmilega.
Frá kirkjuj>ingi „General Councils“.
Eftir séra N. Stgr. Þorláiísson.
Eg býst við, að fólk, sem kaus mig til þess að flytja þingi
Gcneral Councils bróðurkveðju kirkjufélagsins, eigi von á, að
eg láti eitthvað til mín heyra. Eg verð því nauðugr viljugr
að láta það eitthvað heita. Að vísu er mér það engin nauð-
ung, nema vegna þess, að eg er svo pennalatr; því mér var
sönn ánœgja að því að sitja á þinginu. Mér hló hugr f hvert
skifti, sem eg í sumar hugsaði til þingsins, enda varð eg ekki
fyrir neinurn vonbrigðum. Hið eina, sem var mér ógleði-efni
í sambandi við þessa kosning mína bæði á þessu þingi og á
undan því, var hugsanin urn það, hve illa eg væri kjörinn allra
hluta vegna til þess að halda uppi heiðri kirkjufélagsins senr
fulltrúi þess. Eg þóttist vita, að í sambandi við mig sem
fulltrúa rnyndi menn á þinginu gjöra sér einhverjar hugmynd-
ir, annaðhvort illar eða góðar, urn kirkjufélagið og oss Islend-
inga. En mér er annt um, að aðrar þjóðir hafi góðar hug-
myndij: um oss. |.)ar sem svona stóð á, var mér því stór