Sameiningin - 01.01.1900, Qupperneq 14

174
hvað sem upprunanum líðr, þykir söfnuði "þeirrar kirkju vænna og
vænna um þær samkomur eftir því, sem árin líða. Miðnætrsamkoman
nú á síðustu áramótum var með lang-fjölmennasta móti.
Guðsþjðnustan hófst þrem fjórðungum klukkustundar fyrir mið-
nætti. Eins og ávallt áðr við það tœkifœri var fyrst sunginn sálmrinn:
„Seg þakkir guði góðum“ ínr. 481 í sálmabökinnii. Þar næst las prestr
safnaðarins upp þessa biblíukafla: Sálm. 90, Sálm. 126, og Opinb. 21.
1—7 og 22, 1—10 — og flutti síðan bœn. Þá las hann þrenn ljöð eftir séra
Valdemar Briem (,,Vor drottinn guð um aldir alda“, út af 90. sálmi:
,,I draumi glöðum vér heim oss hröðum“, út af 126. sálmi, og hinn Ijöm-
anda kvöldsálm: „Dagr líðr, fagr, fríðr, flýgr tíðin í aldaskaut11). Því
næst flutti prestrinn stutta rœðu, og minntistþess þá fyrst, að mannlegt
líf eitt árið eftir annað væri eins og heiðarför — ferð eftir íslenzkum
fjallvegi. Það er oftast varða hlaðin á heiðarvörpunum, þaðan er vötn-
um hallar til hinna tveggja dala, er heiðin aðskilr. Fast að einni slíkri
íslenzkri heiðarvörðu væri menn í andlegum skilningi komnir nú undir
miðnætti á nýársnött. Menn sæi yfir dalinn, sem þeir væri úr komnir,
því himininn væri heiðskír í þá átt. En dalrinn fram undan, þangað
sem leiðin nú lægi, væri þoku hulinn. En í Jesú nafni — í lifandi trú á
hann — væri öhætt að halda vonglaðr inn í þokuna, niðr í dalinn ó-
þekkta. — Þá var minnzt á þjöðti úna íslenzku um huldufólkið, sem
einkum og sér í lagi ætti að vera á ferð á nýársnótt. Hjá því ætti sam-
kvæmt þjöðtrúnni allt að vera fegra og fullkomnara en mennskum
mönnum. Allt í ókomna tímanum er á huldu, en samt hafa menn von
— og eiga að hafa hana — um að ökomni, öþekkti tíminn hafi þeim ein-
hver enn meiri gœði geymd í skauti sínu en nokkurn tíma áðr hafa veizt.
Og trygging slíkrar framtíðarvonar er mannkynsfrelsarinn Jesús —
fyrir þá alla, sem láta hann ráða yfir lífi sínu. I ljósi kristnu trúarinn-
ar allt hið bezta i framtíðinni. Með nýju ári nýr himinn og ný jörð. —
Þá var enn frem ininnzt smá-atviks eins úr Laxdœla-sögu. Hólm-
göngu-Bersi, sem tekið hafði Halldór, son Ólafs páa í Hjarðarholti, til
fóstrs, lá sjúkr í bœ sínum og enginn í stofunni hjá honum nema ung-
barnið, föstrsonr hans, liggjandi í vöggu sinni. Fölkið hitt allt úti við
heyverk. Vaggan valt um koll og sveinninn lá ósjálfbjarga á gólfinu.
En Bersi gat ekki heldr bjargað. þá kvað hann :
Liggjum báðir — í lamasessi —
Halldór ok ek, — höfum engi þrek;
veldr elli mér, — en œska þér;
þess batnar þér, — en þeygi mér.“
Fóstrfaðir og föstrsonr í þessu ástandi eru sannkallaðar ímyndir hinnar
hnígandi og uppi'ennandi kynslóðar. Og gamla árið og nýja árið, þar
sem þau einmitt nú eru að mœtast, nákvæmlega samskonar ímyndir
þessara tveggja kynslöða. Eins og gamla árið og nýja árið taka nú
höndum saman, eins taki gamla fölkið og unga fólkið nú höndum sam-
an — í Jesú nafni. það liggr í augum uppi, að þeir allir, sem heyra til
hinni hnígandi kynslóð, gamlaárs-mennirnir, þurfa á guðlegri hjálp
og frelsan að halda. En nákvæmlega sama þörfin er líka hjá þeim, sem
eiga lífið eins og að sjálfsögðu fyrir framan sig, nýárs-mönnunum, unga