Sameiningin - 01.04.1902, Blaðsíða 12

28
guöfrœöinga, sem kenndu óskeikulleik biblíunnar, verði lengr
varin. Svo fáir eru nú orðnir lærðu mennirnir, sem halda
þeirri skoðan. Hafi meiri hluti nútíðarguðfrœðinganna, sem
nú eru orðnir ofan á, rangt fyrir sér, þá er það skylda hinna
yngri að rannsaka rök þau, er menn bera fyrir sig, og leið-
rétta ályktanirnar, sem út af þeim hafa verið leiddar. ‘ ‘
,,Því muni allir vel eftir því sem algildri reglu, að sann-
leikrinn er hættulaus, eftir að menn eitt sinn hafa fundið hann,
og að ekkert annað er hættulaust. Og muni menn einnig
vel eftir því, að allar tilraunir til að hindra leit eftir sann-
leikanum hvort heldr er beinlínis eða óbeinlínis eru jafn-
árangrslausar eins og það að vilja skrúfa lok ofan á eldfjall. “
Við þessi ummæli gjörir ,,Lutheran“ svo látandi at-
hugasemd:
Einhver kynni sennilega að spyrja: Hvernig víkr því
við, að ýmsir mestu hœfileikamenn, sem nokkurn tíma hafa
birzt í kirkjunni, hálærðir, guðhræddir leitendr sannleikans,
voru þess fulltrúa, að þeir hefði fundið sannleikann, og hinu,
að ,,sannleikrinn er hættulaus, eftir að menn eitt sinn hafa
fundið hann“—svo framarlega sem nýja skoðanin á biblíunni
er rétt ? Hvað er sannleikr ? Er það sannleikr, sem fær
,,meiri hlutann“ með sér?
Annað brot úr ,,Independent“ hljóðar svo:
,,Með hverju móti verðr því komið til leiðar, að hætta sú
•og tjón, er óhjákvæmilega hlýtr að leiða af breyting guð-
frœðiskenninganna um þetta mál, verði sem minnst?“ Upp
á þá spurning svarar sama blað þessu: ,,Vér vitum að eins
eitt ráð til þessa, en það er í því fólgið, að menn hafi það vel
hugfast, að það í trúarbrögðunum, sem snertir skynsemina,
hlýtr æfinlega að þoka fyrir því, sem er algjörlega andlegs
eðlis. Menn haldi sér fast við guð og muni eftir því, að guð
er guð eins fyrir því, þótt sú eða sú sagan um það, að hann
hafi í fornöld, nokkrum þúsundum ára fyrir vora tið, talað við
menn, kynni að reynast að eins guðrœkileg þjóðsaga. Guð
er guð og faðir vor framvegis og vér höfum heilaga skyldu til
að elska hann, þjóna honum og biðja hann, þótt sanna megi,
að hann hafi ekki varðveitt líf Jónasar í kviði hvalfiskjarins