Freyja - 01.02.1903, Blaðsíða 10

74'

í metorða stiganum stöndum vér lágtr
en stutt er stutt og skammt er skammt,
því hvar sem að einhver á citthvað' bág't:
þar er yður frjálst að hjálpa samt
—frjálst að lina og friðá hjartasárin,
—frjálst að þ@rra burtu harmat&rin.
En það ertt aðeins einstakMrrgs tár,
sem yður er frjálst að græða.
En mannkynsins heiftþrungin hörmunga tár
og holgrafin benin, sem opin stár
þau eiga án yðar að blæða,
þau engin má konu bönd; græða,
En vfer höfmn barisfi um áratugi áttar
og ýmsar hafa reynt um freisi vort að þrátta.
Já, barist um þann heiður, að hefðum sál og vít
er hugsjón vorri stjórni og sýnt þoss nokkurn ii■:
að mein þau vér sæum er mannkynið þjá,
og mikið þuríi að gjöra svo bdt þeim ráðist á.
En þér eruð enn þá á yðar bernsku dögum
og afreksverk ei teijið í fornum snildar sögum,
og þær hinar fyrstu er Iögðu á íeiðir þessar
n£i lagst liafa í valinn — þær yngra fólkið blessar.
En sumar lifa enn þá, með silfur livítt hár
og svipmilda brosið—um lífsreynzlu ár
og sorgarspor váleg og vonbrigða fjöld,
sem votta, við starfsömu æíinnar kvöld,
með tignarsvip göfuga enninu á
og eidinn í hjarta und snjóhvítri brá.
í orðastað þeirra er það sem ég segi,
þær geta kennt hversu sigra' inegi.
„Það er veglegt að hugga harmþrungna sá!
„og hjálpa þeim öllum sem líða
„og einmana örþreyttir sr.ríða.
„En að vör söum frjálsar—slíkur talsmáti’ er tál,
„sem trúgirnin fegrar og löngun,—en hál
„er leið sú. Ei látum oss hlíða,
„því Ijúft er oss sjálfurn að stríða.
„En það er eklci styrkleiki vöðva sein vinnur,
„ei valdið sem mýkir hið rangláta hjarta,