Freyja - 01.02.1903, Blaðsíða 21

41
simra, en atí hairn liaíi elskað einhverja aðra.
„Aumingja konaú V! sagði ungfrú Sbaw og stundi við.
„Fi’serika segir, að þ&n hafi ekki yerið búin að vera sainan emn
anfinuð þegar maður íiennar fór að verða fár, og þá fór hann og að verða
t5rólcgur í svefni, <ig oft lieyrði hún hann kvarta. Einu sinni lieyrði
•hún hann segjai ‘Iiejen eiskuleg,‘ og oft; ‘Helcn, íarðu ekki frá niér,‘
•og öðru sinni nefndi toann nafn sem líktist Harlin eða Harlow. Hann
iiefir verið að lneiman síðast liðinn mánuð, og er nýkomirm lieim, Hún
frænka skrifaði mér, og heldur að hann hafi verið fejá þessari Helenu
Harlow'1.
,,Þarna hcfirðu það, frú Sherwood. Ég vissi að grunur min var
•ekki ástæðulaus. Þessi grnnur er nokkurs konar aðvörun, fyrirboði,
•eða. livað þú vilt kalía það, sem kemur að manni óvörum,“ sagði frú
'Grant alvarlega.
,,Eg er hrædd mn að þú segir satt,“ sagði frú Shenyood og
stundi við.
„Auðvitað, þegar maður g.jörir ristt, standa gdðir engiar nærri
ananni og vara manra við vondu fólki,“ svaraði frú Grant guðrækilega.
„Trúir þú þessu t" frú Sherwood.
,,Já, því bifiían segir að þeir —englarnir skilst mer —, seu þjón-
'ustusamiv ándar, útsendif Vegna þeirra sem sáluhjálpina eigu að öðlast.
En ég veit ekki til hvers þejr vœru, ef þeir gsetuekkí gjört sjálfa sig
skiljanlega á einhvérn hátt,“ svaraði hún.
„Eg 'veit að þetta sýnist sanngjarnt, frú Grant. En við erurn svo
syndug og þeir svo heilagir að ég verð hrædd þegar ég hugsá til þess,“
sagði frú Sliervood og stundi við.
„Ég sé ekki að við þurfum að vcra svo auðmjúkar í að nota guðs
P.oforð, systir Sherwood, það er trúarskortur. Mér finnst, eins og prest-
arnir okkar segja stundum, að englarnir líði í kringuin okkur og ég
ciæstum sjái þá,“ sagði frú Grant hátíðlega.
„En hvað eiguin við að gjöra við þcnna ræfil ?“ sagði systir Shaw.
,,Ó, Helenu Harlow. Reka hana burt, eins og ég var að segja,
svstir Sherwooil, þegar þið konmð“.
„Og hvernig á að fara að því ?“
„Á einn veg ef ekki annan. Væri hún iðrandi, þá væri öðru ináli
að gegna. En að eiga launfundi með giftum manni, og með því brjöta
hjarta konu hans, er alvcg ófyrirgefanlegt og má ekki líðast“.
„Svo jiún cr þá ekki án hjarta, eins og Granger hélt,“ hugsaði
Reid.
Þessi hátíðlega þrenning liélt áfr&m með ráðabrugg sitt á ýmsa
végu, því varla var hægt að segja að frú Sherwood ætti nokkurn þátt
í því, þangað tií Reid var farið að ofbjóða og sárlciðast, og fór hann