Sameiningin - 01.06.1903, Blaðsíða 2

50
4. í blænum, sem um loftið líðr
og leikr milt um kinn,
er andi guðs svo unaðs-blíðr
rneð allan kærleik sinn.
Hann þíðir, vermir, mildar, mýkir
og meinum eyðir, þar sem sorgin ríkir.
Hann fœrir hingað frið á jörð;
ó, fœrum honum þakkargjörð.
5. Ó, lof sé þér, þú líf og andi,
sem lífgar hjörtu dauð
ög fœrir hingað lffs af landi
oss líf og himnabrauð.
Ó, hallelúja, hósíanna !
Það himnabrauð, það sáluhjálpar-, ,manna“
er drottins orð um elsku’ og líkn,
það orð, er segir: Þú ert sýkn.
Tuttugasti og þriðji sálmr Davíðs.
(Hirðissálmrinn.)
Drottinn er minn hirfiir; mig mun ekkert bresta. í
grœnu haglendi lœtr hann mig hvílast; afi hœgt rennanda
vatni leidir hann mig. Hann hressir mína sál; ha?tti leiðir
mig á réttan veg fyrir síns nafns sakir. þó eg œtti að ganga
um dauðans skugga dal, skyldi eg samt enga ógæfu hrœðast,
því þú ert með mér; þín hrísla og stafr hugga mig. þú til-
reiðir mér matborð fyrir minna óvina augsýn; þéi smyrð mitt
höfuð með viðsmjöri; út af mínum bikar rennr. Sannarlega
fylgja mér þín góðgirni og miskunn alla daga míns lífs, og
cefitilega skal eg btia í drottins húsi.
Um engan af Davíðs sálmum þykir að líkindum kristnu
fólki almennt eins vænt og þennan, og enginn annar er
því vissulega eins vel kunnr. Allt, sem orðið getr til þess
að varpa aúkinni ljósbirtu yfir þann dýrmæta, guðinnblásna
skáldskap, ætti því að verða vel þegið.
Hér kemr grein um þennan Dav/ðs sálm, sem nýlega
birtist í aðal-kirkjublaði General Council-manna, ,,The Luth-