Sameiningin - 01.06.1903, Blaðsíða 12

6o
Meö þessu á eg ekki viö tungumálið, sem talaö verör,
heldr viö hugsunarhátt og starfs-aöferöir kirkjunnar í heilu lagi.
Maörinn verör ekki aö amerískum manni hvorki fyrir
fœöing né menntun, heldr vex maör smátt og smátt til aldrs-
hæðar hins fullkomna borgara, bæöi að því er réttindi og
skyldur snertir. Ef þetta er satt, þegar um einstaklinginn er
að rœöa, þá er það líka satt meö tilliti til félaganna, sem ein-
staklingarnir hafa myndað.
Lúterska kirkjan í Ameríku hefir þrásinnis verið kölluö
útlend kirkja. Hún hefir of oft átt það nafn skiliö. Vér
höfum komiö hingað frá þýzkum og skandínaviskum löndum
og enn fleiri löndum, og framan af hefir oss fundizt, aö vér
værum útlendir og gestir á hinni nýju fóstrjörð vorri. Þús-
undum saman höfum vér óskað oss heim aftr til ættjarðar-
innar. En þetta ástand breytist algjörlega með annarri og
þriðju kynslóðinni. Þess vegna spáum vér því, að það hætti
með öllu á næstu fimmtíu árum.
Kaþólska kirkjan og Meþodistar láta venjulega lang-mest
til sín taka í þjóðlífinu hér í Ameríku.
Hvers vegna ber svo mikið á þeim ?
Af því að þeir hafa vakanda auga á því, sem fram fer.
Þegar McKinley forseti var myrtr, varð Ireland erkibiskup
einna fyrstr til aö taka opinberlega til máls út af þeim sorgar-
atburði og fordœma hinn svívirðilega glœp. Þótt eg sé lút-
erskr í húð og hár, tók eg engu að síðr með gleði og lotning
í hönd hans nokkrum vikum seinna og þakkaði honum fyrir
orð hans. Kaþólskir menn og Meþodistar eru allsstaðar ná-
lægir og ávallt til þess búnir að þjóna öðrum og taka þátt í
opinberum athöfnum.
Hingað til hafa prestar kirkju vorrar dregið sig of mikið í
hlé, hafa sýnt allt of mikla hógværð, hafa staðið langt í burtu
og horft þegjandi á framfarir hins ameríska þjóðlífs. En
þetta mun breytast og leiðréttast smámsaman. Synirnir
munu ganga með dugnaði að því verki, sem feðrnir töldu sér
óviðkomanda. Börnin munu ekki líta á sig sem útlendinga
og gesti, heldr fullkomna borgara þéssa lands og óaðgreinan-
legan part heildarinnar.