Sameiningin - 01.06.1903, Blaðsíða 10

58
sinn skerf, svo þessu marg-þráöa takmarki veröi náð. Ekk-
ert hefir jafn-mikil áhrif eins og skólalífiö í Ameríku á náms-
manninn. Þaö eyöir þröngsýni hans, stœkkar sjóndeildar-
hring hans, fær honum yfirgripsmeira ætlunarverk; og sé
skólinn rétt valinn, gjörir hann nemandann tryggan, íhalds-
saman, staöfastan starfsmann sinnar eigin kirkju.
Hinar lútersku menntastofnanir vorar í Ameríku tala
ensku, og anda að sér lofti frelsisins og brœöralagsins, sem er
grundvöllr þjóðlífsins í Vestrheimi, og þar lifir og ríkir ætt-
jaröarástin í blóma. Hver maör, sem frá hinum lútersku
skólum landsins kemr, gengr með þessa ósk í hjarta sínu :
Ein sameinuð lútersk kirkja í öllurn Vestrheimi. Guö gefi,
að sú ósk nái bráðlega að rætast.
Lúters-trúarmenn hér í landi greinir á um margt, er lýtr
að ytra fyrirkomulagi og hegðun. Meðal þeirra eru sumir
strangir kirkjusiða- og ,,hákirkju“-menn með prestaskrúða og
tíðareglur; aðrir eru oftrúar- og ,,lágkirkju“-menn með
sterka tilhneiging í trúarofsa-áttina. Milli þessara öfga eru
margar ,,stefnur“ og skoðanir, margskonar mismunandi skiln-
ingr á lúterskum kenningum um bæði trú og líferni.
Hvernig fer um allt þetta ? Mun ,,hákirkjumaðrinn“
verða að tómum siðamanni ? Mun ,,lágkirkjumaðrinn“ snú-
ast í ofstækismann? Guð forði oss frá því!
Er ekki skynsamlegt að ætla, að hið göfugasta, sannasta
og bezta í hvorri stefnunni um sig nái saman og gjöri eitt úr
báðum ?
Lúters-trúarmaðrinn, sem flytr guðsþjónustur sínar eftir
fögrum, líkingarfullum, sögulega réttum tíðareglum, — mun
hann ekki minnast þess, að þegar allt kemr til alls, er það
hinn lífgandi andi, sem er hið eina nauðsynlega ? Trúin er
líf, andleg tilvera sköpuð af guði. Og Lúters-trúarmaðrinn,
sem svo mikla áherzlu leggr á auka-guðsþjónustur og ákafa
starfsemi, — mun hann ekki með tímanum auðmýkja sig og
kannast við, að allr kraftr kemr frá guði einum, og að náðar-
meðulin eru verkfœri guðs, sem hann vinnr með hin dásam-
legu verk sín meðal mannanna, og að ,,ekki er allt gull, sem
glóir“, ekki heldr í starfs-ákafa trúarlífsins hér í Vestrheimi?