Sameiningin - 01.01.1906, Blaðsíða 14

174
nnum hans Lunde. Leyndardómrinn er sá, að hann er „ung-
mennið“, sem drottinn íiefir valið til þessa starfa, — að tendra
eldinn í Kristjaníu. — Hamr hefir gengið skilyrðislaust að
störfum drottins frá morgngrtil kvölds,—og svo verða brauðin
og smáfiskarnir nóg handa fimm þúsundum.
Hann getr sagt eins og Zinzendorf: „Eg hefi eina ástríðu,
og hún er: hann, hann.“
Lunde var spurðr um daginn, hvort hann vildi ekki sjá
markverð söfn og staði í Kristjaníu.
„Það væri þá helzt Akershus“'—svaraði hann—, „,svo að
eg mætti krjúpa til bœna í fangaklefanum, þar sem Hauge
var.“------------
Rœðunni er lokið, en allir sitja hljóðir — Lunde les svo
upp nokkr bréf, sem hann hafði fengið þann daginn, — frá
konum, sem biðja um fyrirbœn fyrir mönnum sínum: „Mjaðr-
iun mínn fór í kvöld í fyrsta skifti á samkomu;—eg er liéima
og bið fyrir honum.“ — Frá systrum, sem hafa sent brœðr
sína o. s. frv.
Lunde skorar á þá, sem áhyggjufullir sé og vilji tala við
hann að koma inn í samtalsherbergin, en hinir geti farið,'
klukkan sé hálf-tíu. — En þaö er eins og menn heyri það ekki;
örfáir fara; allir hinir búast greinilega við nreiru.
Lunde verðr að balda eftirsamkomu. Hann hvetr trúaöa
menn, segir frá, að sumir hafi kvartað undan því við hann, að
þeir hafi kornið hingað kvöld eftir kvöld, en enginn hafi við sig
talað, þótt þeir hafi þráð það.
Náðargjöf Lunde’s kemr nú sérstaklega í ljós.
Hér er ekkert andliegt ofbeldi, ekkert auglýsingaskrum um
að sá eða sá „hafi frelsazt“. Ró og liprð kemr hvervetna fram.
—Hann talar inniiega og blátt áfram um veginn til Krists,
gagntekinn af auðmýkt, þakklæti og gleði af því, hve margir
hafa kannazt við með uppréttum höndum, að þeir vilji leita
drottins. Hann biðr drottin að blessa þá.
Hann segir frá, að liann hafi sjálfr lengi verið hræddr um
að drottinn gæti eleki .varðveitt hann á veginum. Hann hefði
gengið guði á hönd, en eignazt litla gleði, því sá ótti heíði setið
kyrr; Skyldir þú ekki falla 'frá Kristi aftr?
Svo fór hann til reyndari bróður, sagði honum frá áhyggj-
um sínum, og fékk þessi svör: „Reyndu að trúa guöi einn dag
í einu—hann er þó fœr um að varðveita þig einn dag; — einn
dag í einu, ungi vinr minn!“
„Einn dag í einu, vinir rnínir! — Drottinn blessi ásetning
yðar um að verða hans. Vér skulum biðja.“--------