Sameiningin - 01.05.1949, Blaðsíða 6

68
SAMEININGIN
andstæð öfl, sökum ákveðinna trúarjátninga; en jafnramt
hefir baráttan verið og það engu að síður við andlegt áhuga-
leysi innan vorra eigin safnaða. Öldukast tímanna, stormar
þess og straumar hafa brotnað á voru veika fleyji. Förin hefir
stöðugt verið á móti straum, — og svo á það að vera, einkis
er annars að vænta, í framsókn kristninnar kirkju, hvar
helzt sem hún þráir að vera köllun sinni trú. —
Frá þjóðernislegu sjónarmiði skoðað hefir kirkjufélag
vort unnið fágætt verk—á fyrri árum og áratugum, og alt til
þessa dags. Fáir eru þeir, hlutíallslega talað, sem hafa gefið
þeirri starfshlið þess þá viðurkenningu sem verðugt er, og
það á með öllum rétti. Og nú, þegar kröfur tímans hafa,
hin síðari ár, þrengt oss til að starfrækja hlutverk vor jöfnum
höndum á enksu máli sem íslenzku — til þess að gera tilraun
til að mæta þörfum vors eigin fólks —- og halda því við
feðrakirkju sína og trú, eru þó til vor á meða skammsýnir
menn, sem telja félag vort að vera óvinveitt sannri þjóð-
rækni, — skiljandi ekki það hversu langt að straumur tím-
ans hefir nú borið oss áleiðis inn í þjóðlíf þeirra landa er vér
byggjum og erum borgarar í. Margir þeirra virðast ekki
skilja að ensk tunga er hin eina opna leið, einkum í borgum
og bæjum til þess að ná til vors eigin unga og miðaldra fólks.
Slíkt er heldur ekki óeðlilegt þar sem að um aðra og þriðju
kynslóð íslenzks fólks er nú að ræða. Enn er ótalið hversu
að fólk vort blandar nú blóði við hérlent fólk. Giftingarnar
af hálfu fólks vors, við ensku mælandi hérlent fólk eru
víða orðnar svo tíðar að vér höfum tekið að venjast þeim,
og telja þær sjálfsagðar. —
Ekki virðist sú tilraun vor, að nota málin bæði jöfnum
höndum til þess að reyna að ná til vors eigin fólks þurfa
afsökunar við, þótt sumstaðar liggi félag vort og sumir söfn-
uðir þess, undir stöðugum ámælum og mæti óbilgjörnum
dómum fyrir það. Vér þekkjum dæmi innan félags vors
þar sem að söfnuðir hafa liðið lítt bætanlegt tjón, einmitt
fyrir þá sök eina, hversu seint var hafist til handa að nota
ensku jöfnum höndum og íslenzku í starfi safnaðarins.
Áratugum saman mörkuðu ársþing félags vors spor í
sögu Vestur-íslenzks fólks. Fyr á árum mun hafa mátt segja
að þau væru eitt af stærri viðburðum ársins. Hver sá sem
les um þau fyrri kirkjuþingin mun vart ósnertur verða við