Sameiningin - 01.03.1940, Blaðsíða 7

37
lífsstarf manna eins og Hallgríms Péturssonar, skáldsins,
sem “svo vel söng að sólin skein í gegnum dauðans göng,”
Jóns Vídalíns, Valdimars Briem, og margra annara? Alt
það, sem bezt hefir verið sungið og talað af mestu andans
mönnum ótal þjóða, er hégómi einn, reynist það satt, sem
ýmsir halda fram, að æfisaga Krists hafi endað um hádegis-
bil á föstudaginn langa, og að hann komi ekki eftir það
við sögur.
2. . . ónýt er þá líka trú yðar,” bætir postulinn við.
Hann er hér að tala til smásafnaðar, sem í margvíslegu
mótlæti hafði tileinkað sér lífsviðhorf hinnar kristnu trúar.
Ef Kristur er ekki upprisinn, segir hann við þá “þá er trú
ykkar ónýt.” Hið sama má segja um trú kristinna manna
um allan heim. Kjarni kristindómsins er enginn annar en
upprisutrúin. Ef kenningin um upprisu Krists er sönn,
])á eru líka öll önnur atriði kristindómsins sönn. Reynist
hún tál, eru líka öll önnur atriði kristindómsins tál og
blekking. Hinir gáfuðustu meðal vantrúarpostula nútímans
hafa fyrir löngu komið auga á þetta. Einn þeirra segir
nýlega: “Það er ekki til neins að vera að eyða tíma í að
tala um kraftaverk Jesú, svo sem lækningu sjúlcra, lífgun
dauðra, útdeilingu brauðsins til þúsundanna morgu, eða
göngu hans á vatninu. Aðal spursmálið er þetta: Reis
Kristur upp frá dauðum á þann hátt sem ritningin greinir?
Haí'i hann gert það, eru öll hin kraftaverkin auðveld við-
fangs. Hafi hann ekki gert það, er óþarfi að tala um þau
frekar.”
3. “. . . þér eruð þá enn í syndum yðar—” Þetta er
seinasti og litríkasti þátturinn í heimsmynd postulans, sé
hún sneidd upprisutrúnni. Neitum við upprisutrúnni, neit-
um við um leið sannleiksgildi hinnar kristnu trúar, gerum
að engu hjálpræðisvon mannanna, og virðum að vettugi
boðskapinn um persónulega fyrirgefningu syndanna. En
um leið og við gerum það, opnum við allar flóðlokur
ástríðulífsins, og setjum því engin takmörk lengur. Sé
kristindómurinn eyðilagður með afneitun upprisunnar frá
dauðum, og kenningarinnar um framhald Hfsins út yfir
gröf og dauða, hverfur mönnum um leið öll hvöt til helgun-
ar í líferni, og þá verður heimspeki Epikuriusar hins gríska
sú eina eðlilega: “Látum oss borða og drekka og vera
glaðir í dag, því að á morgun deyjum vér.” Eða hvað
annað getum við bent á er geti tekið að sér hlutverk krist-
innar triiar lil að hvetja menn til dygðugs lífernis, sjálfum