Sameiningin - 01.03.1940, Blaðsíða 17

47
kunna að nefna, er oss sé ætlað að verða hólpnir í” (Post.s.
4:11, 12).
Annan grundvöll getur enginn lagt en þann, sem er
lagður, sem er Jesús Kristur (1. Kor. 3:11).
Jesús ritaði lögmál sitt í hjörtu nokkurra manna, og
lærisveinar hans halda enn áfram að vitna um hann. Hjörtu
manna hafa á öllum öldum ljómað af fögnuði yfir því að
l'inna hann, veginn, sannleikann og lífið. Og dásemdar-
hnossið, sem þeir hafa með þessu eignast, hafá þeir leitast
við að flytja öðrum. Sérhver kristinn maður er trúboði
og sérhver kristinn söfnuður er trúböðssöfnuður. Þegar
kristindómurinn hefir verið bezt lifandi hefir einnig verið
mest um trúboð. Jesús hefir sjálfur lýst þessum anda með
dæmisögunni um perluna, sem kaupmaður keypti, þótt til
þess að eignast hana, þyrfti hann að selja allar eigur sínar.
Ivristindómurinn hefir að minsta kosti stundum verið
mönnunum svo dýrmæt perla, að þeir óðu heldur á móti
organdi villidýrum til þess að verða tættir í sundur en að
missa af henni. Engin skelfing á jörðu gat jafnast á við
það að svíkja meistara sinn.
Á þriðju öld var biskup í Smyrna í Litlu-Asíu, sem
hét Polýkarp. Þegar hann var orðinn háaldraður maður
gekk yfir kristna menn þar um slóðir grimmileg ofsókn.
Að því kom að einnig Polýkarp var leiddur fyrir rómversku
yfirvöldin. Sagt er að einn rómverski valdsmaðurinn þar
ásamt víst mörgum öðrum, hafi kent í brjósti um hinn
æruverða öldung og viljað bjarga honum. Reynt var á allar
lundir að koma honum til að afneita trú sinni, meðal
annars að fá hann til að formæla Kristi. Svar hans var:
“í 86 ár hefi eg þjónað honum, og hann aldrei gjört mér
annað en gott. Hvernig ætti eg þá að formæla honum, kon-
ungi mínum og frelsara?” Þá var tekið að ógna honum
með ýmsu, en alt kom fyrir ekkert. Að lyktum var afráðið
að brenna hann, og bálið Kynt að vörmu spori. Polýkarp
steig rólegur á bálið, vegsamaði Guð og bað fyrir sér. Eld-
urinn logaði seint eins og hann forðaðist líkama hans. Þá
rak böðullinn hann í gegn með sverði og var líkið síðan
brent.
Þetta var andi frum-kristninnar. Það voru óteljandi
dæmi svipuð þessu. Þetta vald hafði Kristur yfir mönnum
þá. Menn aðgæti vel að þetta var ekki vald kúgunar heldur
eingöngu vald hins eilífa kærleika. Merkilegt er að veita
því eftirtekt, að meðan kirkjan varð að sæta hinum grimmi-