Sameiningin - 01.06.1940, Blaðsíða 5

83
Þar verða þær hátíðlegastar og tilkomumestar. En til þess
að það geti orðið er mikið komið undir prestinum. “Yfir
sérhverri helgiathöfn þarf að hvíla hátíðablær. Ekki hin
ískalda alvara, sem enginn Ijósgeisli sýnist vera i, heldur
sú birta, sem einkennir hinn bjarta og fagra boðskap, sem
kirkjan í sérstökum skilningi er kölluð til að flytja mönn-
unum. Og það skyldi sérhver prestur kappkosta, að bjart-
ara yrði í hugum manna eftir athöfnina en áður.”
Þegar talað er um athafnir í kirkjunni, hverfur hugur-
inn aðallega að guðsþójnustunni og þá ekki sízt að pródik-
uninni. Vil eg þar láta biskupinn hafa orðið.
“Það er auðvitað sjálfsagt, að prédikun prestsins sé
fyrst og fremst kristin prédikun, bygð á heilagri ritningu,
kenningu kristindómsins, boðskap Ivrists, lífi hans, starfi
hans og fyrirmvnd. Hún á að ræða um það sem prestinum
liggur mest á hjarta í hvert sinn er hann kemur í kirkju
sína, ræða um það sem hugirnir eru við að stríða á hverj-
um tíma, jafnvel bæði í ytra og innra skilningi, atburði þá,
sem fram eru að fara í söfnuðinum og eru þess eðlis að
mikilvægt er að þeir séu skoðaðir í æðra Ijósi. Tilgangur
prédikunarinnar er sá, að kenna mönnum betur en áður
veg sannleikans, lífsins og kærleikans, kenna þeim að
nálgast Guð meir en áður, í hugsun, orði og verki. Til-
gangur sérhverrar guðsþjónustu er sá, að koma þeim, er
hana sækja í tilbeiðsluhug, svo að þeir fari frá henni aftur
beti’i, glaðari, sannari menn. Takmarkið er, að frá guðs-
þjónustunni fari menn aftur út í lífið og baráttu þess ör-
uggari og sannfærðari um handleiðslu Guðs og góðan til-
gang alföður í öllu því, sein fyrir ber og í ,gegnum er gengið,
jafnvel þótt sporin séu þung og sár.”
Margt er í þessu fagurlega sagt; en tæpast er við því
að búast, að allir menn verði sammála um það hvernig eigi
að prédika. Til þess þvrftu menn að vera sammála um
kristindóminn, því hann kemur allur til greina í prédikun-
inni.
Vér komum þá að trú og trúfræði. Mér fanst, er eg
las Hirðisbréfið, að bezt væri að athuga hvort atriðið út af
fyrir sig. Ástæðan fvrir því var sú, að biskupinn dregur
þar í milli nokkuð ákveðin landamerki. En tilfellið er að
fáir menn geta þar gjört fullkominn aðskilnað, og auðvitað
er það ekki heldur g.jört í þessu bréfi; þessvegna fer bezt
á því, að þessi atriði séu rædd sameiginlega.
Við athugun þessa máls kemur mér i hug samanburð-