Sameiningin - 01.03.1932, Síða 5

H>ameímugtn.
Mánaðarrit til stuðmngs hirkju og kristindómi íslendinga
gefið út af Hinu ev. lút. kirkjufélagi ísl. í Vesturheimi.
ÞLVII. WINNIPEG/ MARZ, 1932 Nr. 3
Upprisan og lífið
Páskarnir eru gengnir um garð. Hún kom sér vel, þessi hátíð
eilífrar vonar, fyrir margt syrgjandi hjarta og marga kví'Öandi sál.
Vonandi hefir hátíSin styrkt marga í trúnni og gert marga hæfari
bæði til aS lifa og deyja,
EilífSarvon sína byggja kristnir menn á staSreynd,—þeirri
staSreynd, að Jesús Kristur hafi risið upp frá dauSum. Oft er svo
látið heita, aS nokkur nátúrleg fyrirbrigði bendi til þess, aS annaS
líf taki við af þessu lífi. Sömuleiðis er bent á hina almennu lífsþrá
mannsins sem sönnun þess, aS lífiS sé eilíft.
Hvorttveggja þetta nær skamt.
Vér hugsum um árstíSirnar og segjum, aS eins og ávalt komi
vor að vetrarlokum, svo taki annaS líf við af þessu lífi. I raun-
inni kemur þó engin árstíS aftur. Þetta er alt annaS vor, en þaS
í fyrra. VoriS frá 1931 rís aldrei aftur upp. Eins meS gróSur
jarSarinnar. Grösin þau í fyrra eru dauS og lifna aldrei aftur.
Þetta eru nýjar og nýfæddar jurtir, sem nú koma meS vorinu,
ÞaS er satt, aS þessi grös spretta af sáðkornum, sem hin fyrri
grös skildu eítir sig. En hveitikorniS, sem nú fer í moldina á
sáStímanum deyr, rotnar, rís aldrei upp aftur. ÞaS er afkvæmi
þess, sem kemur upp úr moldinni, en ekki þaS sjálft. Eins meS
mannlega móSurina. Hún deyr og fer í jörSina sjálf, þó afkvæmi
hennar lifi.
Ekki er það heldur sönnun fyrir eilífu lífi, þó vér þráum
eilíft líf. Vér viljum lifa hér og berjumst fyrir tilveru vorri hér,
meÖan vér nokkuS getum hrært oss. Samt deyjum vér allir.
Vísbendingar geta þetta veriS, en sannanir eru þaS ekki.
Nú getum vér ekki látiS oss nokkurn hlut fullnægja, nema
sannanir,—staSreyndir.